________________
બૂમ પડી, “ગાજીખાંને કોઈએ ગોળીએ દીધો.” પણ હજી આ શબ્દો પૂરા બોલાઈ ન રહે ત્યાં ફરી બીજી ગોળી આવી.
આખુંય લશ્કર થંભી ગયું. બે પળમાં મોરચા ગોઠવાઈ ગયા. સામેથી સતત ગોળીઓ આવતી હતી. સિંધી લશ્કરને લાગ્યું કે કોઈ મોટી સેના સામના માટે આવી રહી છે. તેઓએ પણ ગોળીઓ છોડવા માંડી. પછી તો જાણે નવલખ ધારે ગોળીઓનો વરસાદ વરસવા લાગ્યો અને ટપોટપ માણસો મેદાન પર પડવા લાગ્યા.
એંશી વયોવૃદ્ધ જાડેજાઓએ ગોળીઓની રમઝટ બોલાવી. આંખો સહેજ કાચી હતી, પણ નિશાન ઘણાં પાકાં હતાં.
મૂળની ગઢીમાંથી લડાઈ આપતા જાડેજાઓ પાસે ધીરેધીરે ગોળીઓ ખૂટવા લાગી.
જાડેજા આગેવાને કીધું, “ભેરુઓ ! આજ ખરાખરીનો ખેલ છે. કેડથી કટારી કાઢો, ખભેથી ઢાલ ઉઠાવો.”
જેમની પાસે બંદૂકની ગોળી ન રહી એ ભેટની તલવાર કાઢી ગઢી પરથી નીચે ઝંપલાવતો અને પછી ‘જય મા આશાપુરી’ની રણહાક ગાજી ઊઠતી.
“અય કાફરો, પાછા હઠો. નહીં તો એકેયને જીવતો જવા દઈશ નહીં.” સિંધનો બાદશાહ ગર્યો.
ભલા માણસ, અહીં જીવવું જ કોને છે ? આજ તો જીવતર ઉજાળવું છે. બને તેટલા ઘા ઝીકવા છે. જેટલા ઓછા થાય એટલા દુશ્મન ઓછા કરવા છે.”
જાડેજા વીરો એક હાથમાં કટાર અને બીજા હાથમાં ઢાલ લઈને અભિમન્યુની જેમ મેદાનમાં ચકરાવા લેવા લાગ્યા.
શત્રુઓના ઘા ઝીલી સામે ઘા મારવા લાગ્યા.
મેદાન પર જબરો જંગ જામ્યો. ગુલામશાહ અકળાઈ ગયો. એના સેનાપતિઓ ત્રાહ્ય-તોબા પોકારવા લાગ્યા, પણ ગુલામશાહની વિશાળ સેના સામે આ એંશી ઘરડા જાડેજાઓ ક્યાં સુધી ટકી શકે ?
કેડે કટારી, ખભે ઢાલ D E
