________________
૧૩૫ ખેલે. નહિં તે હું કુવે પડીશ. પણ લખી આપીશ તે નહિ જ....
શેઠાણીએ તો સંસારનું પ્રદર્શન કરવા માંડયું. નજીકમાં કૂ હતું ત્યાં જાય છે. શેઠે તિરાડમાંથી જોયું તે શેઠાણી કુવા તરફ જાય છે. શેઠ સહજ ઢીલા પડયા તેટલામાં શેઠાણીએ એક વજનદાર પત્થર ઉંચકીને કુવામાં નાંખે. અવાજ કાને પડતાં જ શેઠ સમજયા કે નક્કી આ કુવામાં પડયા એટલે બારણું ખોલીને કુવા તરફ દોડયા. આ તરફ શેઠાણી છૂપી રીતે ઘરની પાસે આવી પહોચ્યા હતા. છૂપાઈને રહેલા શેઠાણી બારણાં ખૂલેલાં જોઈ અંદર પ્રવેશી ગયા. બારણાં બરાબર બંધ કરી દીધા. શેઠે કુવામાં ઘણું જેવા માંડયું પણ શેઠાણી હોય તો દેખાય. શેઠાણી તો ઘરમાં તેમાં બારણું બંધ કરવાને અવાજ સાંભળતાં શેઠ તુરત પાછા આવ્યા. બારણું ખખડાવે છે. હવે શેઠાણી બારણું ખેલે જ નહિં. શેઠાણીને હાથ ઉપર હતે. આખી રાત રખડો છે, ઉજાગરા કરાવો છે. તે શરમ આવતી નથી. હવે તે લખી આપે કે આ રીતે કોઈ દિવસ બહાર રખડીશ નહિં. તે જ બારણાં ઉઘડશે કયાં સુધી રખડુની રાહ જોવી ?
ચારી અને વળી શિર જોરી...તે આનું નામ ગુનેગાર પોતે છે. છતાં શેઠને દબડાવે છે. શેઠે ઘણી વિનંતિ કરી પણ શેઠાણું માનતા નથી શેઠ ધીમે બેલે છે. ત્યારે શેઠાણી જોર જોરથી બેલે છે, શેઠાણી બેલે કે રાત આખી રખડે છે. ને ઉજાગરા કરાવે છે. તે શરમ આવતી
