________________
૧૬૨
સ'સારા દુહહેઉ, દુઃખ લા દુસહ દુઃખ વેાય, ન ચયંતિ ત`પિજીવા, અઅલ્ટ્રા નેહનિ અલેહિ ।૭૮ા
હું ભાગ્યશાળી ! આ સંસાર દુ:ખનું કારણ તથા— દુઃખરૂપી ફુલવાળા છે. સ્નેહની મેડીથી બંધાયેલા આત્મા માહ દશાને ગાઢ અનાવતે દુ:ખ દાયક સંસારને છેડી શકતા નથી... સંસારની પ્રવૃત્તિ-તે પ્રવૃત્તિ ઉપર રાગ તે પાપ જ બંધાવે. પાપથી દુઃખ મળે એ સનાતન નિયમ છે. સુખ મેળવવા માટે જે પુરુષાથ થાય તે પાપ કરાવ્યા વિના ન રહે, માટે સુખ ગમવું ન જોઇએ. સુખ ગમી ગયું તેના પ્રત્યે રાગ વધી ગયા તે સમજી લેવું કે દુઃખ તેમ દુઃખની પરંપરા વધવાની છે. માટે સુખ તેમ સુખના સાધન ઉપર રાગ ન જ કરવા એ નિય આત્મા માટે અનિવાય છે. નિયકમ્પવણ ચલિએ, જીવા સ`સાર કાણેધારે, કાકા વિડ‘બણાએ, ન પાવએ દુસહ દુકખાઓ છા હું આત્મા ! કના બંધનથી બંધાયેલે, સંચિત કરેલા કર્મના ઉદય અવસરે જીવ ભયંકર ધાર ભયાનક સ'સારમાં અથડાતે કઈ કઈવિડ બણા પામતા નથી અર્થાત સર્વ વિટંબણાઓને પામે છે. જન્મ નામે પાપના ઉમે થાય. માહ મરે તે! જન્મ બંધ થાય. મેહ હોય એટલે જન્મ, જન્મ રહિત ભાવ થાય એ મોક્ષ... માટે મનુષ્યે જાતે જ જાતને રાગ ટાળવાને છે, દેવ-ગુરૂ ધના રાગ કેળવવાના છે. સુખ અને સુખના સાધન ઉપરના રાગ છોડવાના છે. દુ:ખ અને દુઃખથી મળતા જે નિમિત્તો હાય
