________________
૧૭૩ અશિરેણુ થિરસમલેણ, નિમ્નલો પરવસે સાહણ દેહેણ જઈ વિ૮૫ઇ, ધ તાકિં ન પજત ૯૪
હે જીવ, જે અસ્થિર, મળ સહિત અને પરાધીન દેહથી રિથર, નિર્મળ ધર્મ ઉપાર્જન થઈ શકે છે. અર્થાત સર્વસ્વ પ્રાપ્ત થાય છે. તે દેહને ધર્મનું સાધન બનાવવું. જહ ચિંતામણી રયણું, સુલહન હુ હેઈ તુચ્છ
વિહવાણું ગુણ વિહવ વજિયાણું, જિયાણ તહધમ્મરણું પિ ૯૫
હે ભવ્યાત્મા ! તુચ્છ વૈભવવાળને ચિંતામણી રતન કયાંથી મળી શકે તેમ ગુણના વૈભવથી હીન આત્માને ધર્મ રત્ન પ્રાપ્ત થાય કયાંથી? ગુણ વિના અવગુણ જાય નહિં અવગુણ દૂર કરવા ગુણ મેળવવા, જેવા, જાણવા, સાંભળવા એ જ ધર્મ રત્ન મેળવવાની ખરી ક્રિયા છે.. ગુણ વિના ત્યાગ આવ અસંભવ છે. જયાં સુધી ગુણ કે ગુણી માટે અમાપ પ્રેમ ન જાગે ત્યાં સુધી ત્યાગ આવે જ કયાંથી? ગુણીને નમવાનું મન ન થયું માટે જ બાહુ બલીના ત્યાગે કેવળજ્ઞાન ન આપ્યું જ્યાં ગુણીને નમન કરવાનું મન થયું. ભાન થયું. આત્મજાગ્રત બન્યું.
ગુણને પ્રેમ જાગ્યે, ત્યાગીઓના ચરણમાં મૂકવા પગ ઉપાડ્યા ત્યાં જ અટકી રહેલું આત્મજ્ઞાન કેવળજ્ઞાન પ્રગટ થયું ! ગુણના શરણની અનન્ય પિપાસા એજ ખરે ત્યાગ ! નવકારશી જેટલા નાનામાં નાના તપની શુદ્ધ અનુદના, અનન્ય ઉપાસનાએ જ ત્યાગગુણમાં તેમ ગુણીમાં લીન થવું એજ ત્યાગ...ગુણાનુરાગી ત્યાગી બને જ
