________________
૧૬૭ બંગલાવાળે થાઉં, અન્ય વ્યક્તિને ઘણું ઘણું પણ મને કંઈ જ નથી... મને તેના જેવી કયારે પ્રાપ્તિ થાય એ ઈચ્છા કરવી એ પણ મહાપરિગ્રહ છે. આશા-તૃષ્ણ-વધે જ જાય. ઘટાડે તો ઘટે બાકી તે વધવાની જ છે...કવિએ કહ્યું છે કે... હતી દીનતાઈ ત્યારે તાકી છે પટલાઈને,
મળી પટલાઈ, ત્યારે તાકી છે શેઠાઈને, સાંપડી શેઠાઈ ત્યારે તાકી છે મંત્રીતાઈને,
મળી મંત્રીતાઈ, ત્યારે તાકી છે દેવતાઈને
દીઠી દેવતાઈ, ત્યારે તાકી છે ઈન્દ્રતાઈને ભલે દેવતાઈ મલે, ભલે શકતાઈ મલે.
વધે તૃણાઈ તેય જાય ન મરાઈને, ચાર ગતિમાં ન ભમવું હોય તે બાહ્ય-અત્યંતર પરિગ્રહને નિલાંજલી આપતા શીખે. વિદિતા અસય, જન્મજરામરણુ તિકૂખ કુતેહિં, દુહમણુડવંતિ ઘેરં, સંસારે સંસરંજિઆ ૮૮ તહવિખણપિ કયાવિહુ, અન્નાણુભુયંગ ડમ્રિાજવા સંસાર ચાર ગાઓ, નય ઉજિજતિ મૂઠમણું તેલ
હે ભાવિક, તે અનુભવેલા, જાણેલા, ચેલા સાંભ ળેલા કે ચારગતિ સંસારમાં ભ્રમણ કરતાં જી જન્મજ રા મરણના દુખેથી વારંવાર વીંધાતા દુઃખને અનુભવ કરે છે. તે પણ મુઢ મનના અને અજ્ઞાનતાથી સંસારની કેદમાં ક્ષણમાત્ર ઉદ્યોગ પામતા નથી યાને વૈરાગ્ય પામતા નથી.
