________________
૧૬૫
સત્તસુ નયમહીસુ, વજજાનલ દાહસી અયવિઅણાસુ વર્સિઓ અણુ તપુત્તો, વિલવતા કરૂણ સદેહિં પ્રપા
હે જીવ, તે વગ્નિના દાહવાળી અને ઘણી જ ચીતવેદનાવાળી સાતે નરક પૃથ્વીએમાં કરુણુ શબ્દાના વિલાપ કરતા અન તીવાર ભમ્યા છે. પિયમાયસયણ રહિઓ,
દુરતવાહિહિ. પીડિઓ બહુસે
અણુઅલવે નિસારે,
વિલાવિ આ કનત' સરિસ ૮૬ા
હે જીવ, માતા, પિતા, સ્વજન રહિત તથા જે વ્યાધિઓને દુ:ખે કરીને અંત થાય છે. તે વ્યાધિ વગેરે પીડા પામેલે તે અસાર મનુષ્ય ભવ ને કેમ સંભાળ તા નથી. માનવી-ભૂતકાળને તથા ભૂતકાળના મહાન પુરુષોને સભાળે તે પણ તેના જીવનમાં પ્રગતિ થયા વિના રહેતી નથી....
પવણુવ ગયણુસગ્ગ,અલક્િષ્મ ઓ ભમઇ ભવવણે જીવા, ટાટઠાણુમિ સમુજિઅણુ, ધણસયણુ સંઘાએ ૮ા
હું ભાવિક–આકાશમાર્ગે જેમ વાયુ ફરે છે તેમ આ જીવપણ ભવાટવીમાં અદૃશ્ય -દશ્યપણે ભમ્યા જ કરે છે. તેમાં અનેક ભવનાં મેળવેલાં, સાચવેલા, દાટેલા ધનાદિ, સ્વજનાદિનો ત્યાગ કરી પરાધીન પણે ભમે છે. સચરાચરમાં એવા એક પણ જીવ નથી કે જેના જીવનમાં કોઈ પાપ કર્મીના ઉદય ન હેાય, અને તમામ પ્રકારના પુણ્યકર્મોના જ ખસ ઉદય હાય ! જીવ પાપ કર્માંના અને પુણ્ય કમ ના
