________________
૧૩૪
એક શેઠ ઘણે વિશાળ વેપાર ખેડતા અને તેમાં રચ્યા પચ્યા રહેતા. ઘડીની પણ ફુરસદ ન મળે. બીજી તરફ શેઠાણીને અ૫ જ કામ રહેતું. બાકી નેકર કામ કરી લેતે. લોકોમાં કહેવત છે કે “નવરે બેઠે નાદ વાળે” એ કહેતી મુજબ જે માણસ નવ પડે છે ત્યારે તેના મનમાં અનેક પ્રકારનાં વિચારો આવે છે. તે પ્રમાણે બીજાનું બગાડનાર પિતાનું જ બગાડતું હોય છે.
કામકાજ વિનાના શેઠાણ તે સમય પસાર કરવા ભટકવા લાગ્યા, શેઠ દસ વાગે આવે ત્યારે મધરાતે બાર વાગે શેઠાણી ઘરમાં પ્રવેશ કરે.શેઠાણીના ગરમ સ્વભાવના કારણે શેઠ કંઈ જ ના કહે. કદાચ ઝઘડે કરતાં ઘરની આબરૂ જવાને માટે ડર હોવાથી વાતને ન સાંભળ્યા જેવી કરે. શેઠાણ કંઈ સમજી શકે તેવી પરિસ્થિતિમાં ન હેવાથી. વારંવાર ઝઘડાના કારણે બનવાથી પૂરેપૂરી હિંમત રાખી શેઠે બારણાંને સાંકળ અંદરથી લગાવી દીધી. દરજનો સમય થતાં શેઠાણીની પધરામણી થઈ. બારણાંને ખખડાવ્યું. આજે આમ કેમ થયું? મારા ધણની હિંમત ચાલે નહિં. પણ મને ચિંતા હોય જ શેની?
શેઠાણીએ જોરથી બૂમ પાડી. બારણું ખેલે! શેઠે જવાબ આપે નહિં ખૂલે તે. નહિં. જ ખૂલે, બહુ બહુ કહેવાથી શેઠે કહ્યું કે તું કાગળ ઉપર લખીને આપ કે હવેથી રખડીશ નહિં. ભટકીશ નહિં. તે બારણું ખેલું, માથે ભારી શેઠાણી આ માને તેમ ન હતા. બંને જણાં હઠવાડે ચઢયા હતા. છેવટે શેઠાણીએ જણાવ્યું કે બારણું
