________________
૨૭૬
મંત્રવિજ્ઞા કેટલાક આગેવાને સાઈને તેડવા ગયા. સાંઈને વિદ્યાને. સદ હતું અને આ સાધ પિતાને કંઈપણ કરી શકશે એમ. તે માનતું ન હતું, એટલે તે ગામ બહાર આવ્યું, પણ તરવાર વડે પિતાની આસપાસ કુંડાળું દેરીને બધાથી છેડે દૂર ઊભે રહ્યો. આ ચેષ્ટાને અર્થ એ હતું કે તે વખતે પેલે સાધુ કે પ્રવેગ કરે તે તેની ઝપટમાં અવાય નહિ.
સાધુ મહાત્માએ એક કપડું ઓઢેલું હતું અને તેમના હાથ તેની અંદર છૂપાએલા હતા. તેમના ડાબા હાથે એક લેઢાનું કડું પહેરેલું હતું. તેમણે સાંઈને કહ્યું: “તમારા અત્યાર સુધીના બધા ગુનાઓ માફ છે, પણ હવે પછી ગુને ન કરવાની કબૂલાત આપે. અર્થાત્ તમારે કઈ વાર પનઘટના માગે ઊભા રહેવું નહિ કે કઈ વહુ-દીકરીની મશ્કરી કરવી નહિ.”
સાંઈએ કહ્યું: “તમે મને કહેનાર કેશુ?” મહાત્માએ કહ્યું : “તમારે હિતસ્વી.”
સાંઈએ કહ્યું : “મારા હિતસ્વી થવાની કેઈ જરૂર નથી. તમે તમારા માર્ગે ચાલ્યા જાઓ, નહિ તે જોયા જેવી કરીશ.”
મહાત્માએ કહ્યું : “સાંઈ સમજી જાવ. હજી તક છે.” પણ સાંઈએ ન જ માન્યું. તે પિતે દેરેલા કુંડાળામાં અભિમાનથી ઊભું હતું અને મહાત્મા પર મૂઠ મારવાની તૈયારી કરતા હતા. એ જ વખતે મહાત્માએ પિતાના ડાબા હાથના કાંડા પર રહેલું કડું મંત્ર ભણને ઉપર ચડાવવા માંડ્યું
