________________
૧૦૦)
દશવૈકાલિક સૂત્ર [૫૬] ભાષાના ગુણો તથા દોષોને જાણી, વિચારીને તેમાંની દુષ્ટ
ભાષાનો હમેશાં ત્યાગ કરનાર, છ કાયના જીવોમાં યથાર્થ સંયમ પાળનાર, સાધુપણામાં સદા ઉપયોગી તેની સાધક હમેશાં હિતકારી અને મધુર ભાષા બેલે.
પિ૭] અને આ પ્રમાણે દૂષિત અને અદૂષિત વાકયની કસોટી કરીને
બેલનાર, બધી ઇન્દ્રિયોને સંયમમાં રાખનાર, સમાધિવંત, ક્રોધ, માન, માયા અને લેભથી રહિત તથા તે અનાસક્ત ભિક્ષુ, (નવાં પાપકર્મોને સંયમદ્વારા રોકી) પૂર્વનાં સંચિત પાપકર્મરૂપી મળને પણ દૂર કરે છે તથા આલેક અને પરલોકની આરાધના સાધ્ય કરી લે છે.
નોંધ –આલમાં પોતાના સુંદર સંચમથી સતપુરુષોમાં માન્ય બને છે અને પિતાના આદર્શ ત્યાગ તથા તપશ્ચર્યાના પ્રભાવે પરલોકમાં ઉત્તમ પ્રકારની દેવયોનિને અથવા સિદ્ધગતિને પ્રાપ્ત કરે છે.
આવશ્યક્તા વિના ન બોલવું, બોલવું પડે ત્યારે ગળીને બોલવું. અસત્ય ન બોલવું, સત્ય બોલવું પણ તે સત્ય કઠોર અને બીજાની લાગણી ને દુભાય તેવું હોવું જોઈએ. પોતાના પ્રત્યેક વ્યવહારમાં પણ આજે કે પછી તે વચનથી પરને પીડા ન થાય તેવો વિવેક જાળવી વ્યવહારિક સંભાષણ કરવું
આ વાક્યશુદ્ધિની વસ્તુ જેટલી શ્રમણ ભિક્ષુઓને અગત્યની છે. તેટલીજ અથવા તેથી પણ વધુ ગૃહસ્થ સાધકને પણ જરૂરી છે. કારણ કે વાણુની શુદ્ધિ પર ક્રિયાની શુદ્ધિને બહુ આધાર છે એટલું જ નહિ પણ ક્રોધાદિ ષડરિપુઓ પર કાબુ લાવવા સારુપણુ મૃદુ, સ્વલ્પ સત્ય અને સ્પષ્ટ વાણીની જરૂર છે.
એમ કહું છું – . એ પ્રમાણે સુવાકયશુદ્ધિ નામનું સાતમું અધ્યયન સમાપ્ત થયું.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org