________________
ટ
परिहिस्सामि परणिस्सामि । अदुम्रा तत्थ परिषकमतं भुज्जो अचेलं तणफासो फुसंति, सी फासा पुरते उफासा फुसांत दंसमसगफासा फुसंति, एगयरे अग्नयरे विरूवरू फासे अहियासेइ, अचेले लाघवं आगममाणे, तवे से अभिसमन्नागए भवइ ॥ व. २३६ ॥
અ –ખરેખર, મુનિ સારી રીતે ધર્મનું આખ્યાન કરનારા, નિર્માંળ સયમનેા વિધિ પાળનારે, આ પૂર્વ કર્મના દળને ક્ષીણુ કરીને જે અચેલપણું સ્વીકારીને વસે છે, તે મુનિને ખરેખર આ પ્રકારે (સ”કલ્પ–વિકલ્પ) થતાં નથી. “મારૂ વજ્ર ખૂબ જૂતુ થઇ ગયુ છે, હું વસ્ત્રની યાચના કરીશ, દેગની યાચના કરીશ, સેાઈની યાચના કરીશ, વસ્ત્રને સાંધી લઈશ, સીવી લઈશ, મેાટુ' કરીશ, ટૂંકું કરીશ, વસ્ત્રને પહેરી લઇશ, કે વસ્ત્ર દ્વારા શરીરને ઢાકીશ.” અથવા તે તે કલ્પમા પરાક્રમ કરતા અચેલ પુરુષને વાર'યાર તૃણુના સ્પર્ધા થાય છે, ઠંડીના સ્પર્ધા થાય છે. અગ્નિથી ઉત્પન્ન ગરમીના સ્પર્ધા થાય છે, ડાસના સ્પર્શી અને મચ્છરના સ્પર્શી થાય છે, એક પ્રકારના, અન્ય પ્રકારના અને વિવિધ પ્રકારના સ્પર્ધા તે સહન કરે છે. તે અચેલ પુરુષ લાઘવને (હળવાપણાને) પ્રાપ્ત થાય છે તે તેને તપશ્ચર્યાનેા લાભ થાય છે.
मूत्रम्-जहेयं भगवया पवेइयं तमेत्र अभिसमिच्चा सप्रओ सम्प्रत्ताए सम्मत्तमेव समभिजाणिज्जा, एवं तेसि महावीराणं विररायं पुष्षा वासाणि रीयमाणाणं दबियाणं पात સદ્દિયત્તિય ।। ૬, ૨૩૨
અર્થ:-જે પ્રકારે આ (અલ્પ પરિગ્રહીપણું) ભગવંતે દર્શાવ્યુ છે, તેને જ સંપૂર્ણ પણે સભાવે રવીકારીને ર મ્યગ ભાવથી તેને જાણીને સંયમમા વિચવુ' ઘરે હે શિષ્યતું તે મહાવીર પુરુષો, સુર્ય,ગ્ય પુરુષા લાબા વખત સુધી, અનેક પૂ વર્ષો સુધી ચર્ચા, તેમનુ સંયમનુ સહન કરવાપણુ” જો (અને સંયમમા માં તું ઉદ્યમવત થા)
सूक्ष्म-आगयपन्माण णं कि बाहवो भवंति पयणुए य मंससोणिए बिस्सेणि कट्टु परिन्नाय ૬ મિન્ગે મુત્તે વિદ્દ વિચાધિપત્તિ વૈમિ ॥ સ્ર. ૨૨} ||
અર્થ:“જ્ઞાનસ`પન્ન મુનિએની ભુજાએ પાતળી હોય છે, અને તેમના માંસ અને લેાહી અ૯પ હોય છે. સામાન્ય લૌકિક પ્રવાહથી ઉલ્ટા એવા સ યમના પ્રાહમાં વર્તીને જગતનું સ્વરૂપ જાણીને તે મુનિ તરી ગયેા છે, મુકત થયેા છે, કર્માંથી અટકી ગર્ચા છે, એમ ભગવતે દર્શાવ્યુ` છે, એમ હુ` કહું છું.
'
मूलम् - विरयं भिक्खु रीयन्तं विरराओसियं अरई तत्य किं विधारण १ संधेमाणे समुट्ठिए, जहा से दीवे असंदीणे । एवं से धम्मे आरियपदेसिए, ते अणषकखमाणा पाणे अणइषापमाणा दइया मेहाषिणो पंडिया, एवं तेसि भगषओ अणुाणे जहा से दियापोए एवं ते विस्ना दिआ य राओ य अणुपुव्वेण बाध्य सि वेमि ॥ सृ. २३४ ॥
