________________
हेर्द
આવા શયનનાં સ્થાનામાં ભય'કર અને અનેક જાતનાં ઉપસર્ગો થતા હતાં. સરકીને ચાલનારા પ્રાણીઓ તેમજ ઊડીને આવનારા પખીએ અથવા જાર અને ચાર જેવા મનુષ્યા, ગામના ચોકીદારે કે હાથમાં ખંજવાળા પુરુષા તેમને ઉપસ` કરતા હતા અથવા તે ગામડાંના લેાકેા ઉપસર્ગ કરતા હતા, કેટલાક ઉપસગેર્યાં સ્ત્રીએ સમયે થતાં, અને કેટલાક પુરુષા સંધે થતાં હતાં
मूलम् - इहलोइयाई परबोइयाइ भीमाई अरूबाई' |
अवि सुब्भिदुब्भिगंधाइ सद्दइ अणेगरूषा ॥ ९ ॥ अहियास सया समिए फासाई विरूवरुवाई | अरई रद्द' अभिभूय रीयइ माहणे अबहुवाई ॥ १० ॥
॥ स्र. २९२ ॥
અર્થ:- લેાકના માનવ અને પશુ સબંધે, પ્રતિકૂળ ઉપસગેર્રી અને પરલેાકના દેવાદિ સ`ખ ધે ભયંકર અથવા અનુકૂળ ઉપસર્ગા, આમ અનેક પ્રકારના સુરભિગધવાળા અને દુરભિગ ધવાળા, વળી અનેક પ્રકારના રૂપા અને શબ્દો તેમજ વિધવિધ પ્રકારના સ્પર્શે ભગવાન સદા સમિતિચુકત રહીને સહન કરતા હતા. રતિ તેમજ અતિને જીતીને અલ્પ ખેાલનાર બ્રાહ્મણુ સ યમમાં વિચરતા હતા.
मूलम् स णेहिं तत्थ पुच्छि एगचरा वि एगया राओ ।
॥ २९३ ॥
अहिप कलाइत्वा पेमाणे समाहि अपडिन्ने ॥ ११ ॥ अयमंतरंसि को इत्य ? अहमंसि त्ति भिक्खु आह । अयमुत्तमे से धम्मे तुसिणीए कसाइय झाइ ।। १२ ।। અ:—એવા સ્થાનમા લેાકેા તેમને તમે કેણુ છે! એમ પૂછતા, કેટલીક વાર રાત્રે એકાંતચારી જાર કે ચાર પુરુષ તેમને પૂછતા અને જવાખ ન આપે તે તે ફ્રાય કરતા પરંતુ નિદાન રહિત ભગવત સમાધિમાં મગ્ન રહેતા.
આ અવકાશમાં અહીં કાણુ
? હુ' ભિક્ષુ છું, એમ પ્રભુ જવાબ આપીને કસાય કરનાર મનુષ્ય હોય તે પશુ ખેલ્યા વિના ધ્યાન ધરતા. એ તેમના ઉત્તમ ધમ ધ્યાનના व्यवहार बता.
पवेयन्ति सिरेि मारुप पवार्यते ।
अणगारा हिमचाए विषायमेसन्ति ॥ १३ ॥ पवेसिस्सामो पहा य समादहमाणा ।
संघाडीओ
पिडिया व सक्खामो भइदुक्खे हिमगलंफासा || १४ || तंसि भगवं अपडिन्ने अहे बिगडे अहियासए ।
दविए निक्खम्म एगया राओ गइए भगवं समियाय ॥ १५ ॥ एस विही अणुक्कन्तो माहणेण बहुसो अपडिन्ने भगवया एवं
मईया |
यन्ति ।। १६ ।। वि बेमिं ॥ सू. १९४ ।।
मूलम् - जंसिप्पेगे सप्पेगे
