________________
૨૮
૧૦ વર્ષ થયાં સ્થાપવામાં આવી છે. સ્વામી દયાનંદ સરસ્વતીએ મૂર્તિપુજા ઉપર ધુજારો ચલાવ્યો; વેદમાં મૂર્તિપુજા નથી - ગેરે ભરી સભાઓમાં કહ્યું; હેડબીલો છપાવી ચાલે જે કરી કે મૂર્તિપૂજા વેદપ્રણીત હેય તો ભલે તેનું પ્રતિપાદન કરે; વગેરે છડેચક કહી વૈષ્ણવધર્મ અને ખુદ વલ્લભ સંપ્રદાય ઉપર તો એમણે સખત હુમલા કર્યા. આ પ્રસંગમાં મજકુર “આર્ય સુધમૌદય સભા” વલ્લભસંપ્રદાયના બચાવમાં પંડિતવર્ય -
અને આશ્રયથી સ્થપાઈ. આમ છતાં ગૌસ્વામિ મહારાજાએ તેમાં કંઈજ ભાગ લીધે નહીં. ઉલટું એ સભામાં જતાં જાણે પતે અભડાઈ જવાનું હોય એવું તેમણે બતાવ્યું. એક વખત એક મહારાજે ત્યાં પધારવાને પ્રથમ મરજી દેખાડેલી પણ પાછળથી વિચાર ફેરવી નાંખે, કદાપિ એવા વિચારથી કે આમ સભાઓમાં જવાથી આપણી પધરામણીઓમાં બેટ આવશે, સભામાં કંઈ ભેટતો ધરાતી નથી અને સેક મનુષ્યોની ઠઠ વએ લોકેને ઉપદેશ કરવા જતાં આપણું પેત જણાઈ આવશે. આવા વિચારથી ભલતાં જ બહાનાં કાઢી વાતને ઉપાડી દીધી. અને એ તે દેખીતું જ છે કે “નાચવું નહીં ત્યારે આંગણું વાંકું.” એ પણ એક બુદ્દો ઉઠાવવામાં આવેલ કે સભામાં સભાસદો તથા શ્રોતાજને બાંક ખુરસી પર બેસે છે તેમ ન કરતાં ભયપર બેસે તે અમે આવીએ. આવાં ખોટાં છિંડા શોધવાને અનુભવ કેટલાક મહારાજે તરફથી ઉપલી સભાને મળેલો તેથી મજ. કુર દેવકીનંદનાચાર્યજી પણ તેવીજ પ્રકૃતિના હશે, એમ માની વિનંતિ કરતાં, તેઓ મુકરર પધારશે એવી ખાત્રી થાય તો તેમને સભામાં પધારવા નિમંત્રણ કરવું એમ ધાર્યું અને તે વાજબી જ હતું.
