________________
રાજને મદીરમાં લઈ જઈ બેસાડયા. પિતાના રાજ્યમાંથી ૧૨-૧૩ સારા પંડિતને તેડાવ્યા. ભીતરીયા વગેરેની જગાએ તથા મદીરમાંના દરેક સેવાગ્રહના ઉપરી તરીકે એકેક પંડિતને રાખી દીઘે અને મંદિરમાંથી દુષ્ટ લોકોની જડ ઉખેડી નાં
ખી. આ સરવે પંડિત સંસ્કૃતમાં વાતચીત કરતા, એટલું જ નહીં પણ તેમના હાથ નીચેના માણસો તથા મહારાજને પિતાને પણ સંસ્કૃતમાં બોલવાની ફરજ પાડી. એ રીતે પિતાને સદ્ વિધાનો સંગ થયો, તેથી પ્રથમના કુસંગમાં રહ્યા હોત તે મારી માડી વલે થાત એમ સમજાયું, ત્યારે શ્રીગીરધરજી મહારાજે પિતે રાજા કલ્યાણસિંહજીને લખી મોકલું કે “કલ્યાણસિંહજી, તમારું કલ્યાણ થશે કે તમે મને સન્માર્ગ લગાડે.”
એ પ્રમાણે સેવક પણ ગુરૂના દે દૂર કરતા હતા. તે વખતના શિખે હમણાના ભાવકાઓ જેવા હાજી હા કરનારા કે ખમા ખમા બોલી, બગાસું ખાતાં ચપટી વગાડનારા ન હતા. જુઓ, શ્રીગુંસાઈજી બાળપણમાં ઢીંગલા ઢીંગલી, ખેલતા હતા. તે જોઈને તેમના શિષ્ય દામોદરદાસજીએ શ્રીગુંસાદજી સરખાને પણ કહ્યું કે, આ કાંઈ હાંસી ખેલ કરવાને સંપ્રદાય નથી. તો તમ લોકોએ અમારી ભુલ અમને શા માટે ન જણાવવી જોઈએ ? અલબત, ખરા શિષ્યોએ ગુરૂને પિતાને તે કહેવું જ જોઈએ. માટે અમારામાં જે કંઈ દુર્ગુણ દેખાય તે બેલાશિક કહેવા, પછી માનવું ન માનવું એનો અમારા મન પર આધાર છે. તેમજ ગુરૂ પાસેથી વિદ્યા, ધર્મ, જ્ઞાન વગેરે શિખી લેવું જોઈએ. કદાચિત્ પિતાના ગુરૂને ન આવડતું હોય તે
