________________
૮૧
વ્યભિચાર વગેરે અનેક પાપથી આયુષ્ય ક્ષીણ થાય છે. જેથી બહુ થોડી ઉમર આપણને આપણું કર્તવ્ય કરવાને મળે છે. તેને જેટલો લાભ લેવાય તેટલે લઈ ધર્મપુરૂષાર્થ સિદ્ધ કરી લે જોઈએ. કારણકે માબાપ, ભાઈભાંડ બૈરી છોકરાં સૈ મતલબનાં સગાં છે. તેમ ન હોય તે કમાઉ પુત્ર વહાલે અને હીણકમાઉ અળખામણે કેમ લાગે? માબાપને મન તે બે સમાન જોઈએ. પણ તેમ કંઈ બનતું નથી. ગમે તેટલી પ્રીતિ હોય છે તો પણ મનુષ્ય મરણ પામે છે કે તેને ઝટ નિકાલોનિકાલ કરીને ઘરમાંથી કહાડવા તૈયાર થાય છે. શારત્રમાં કહ્યું છે કે, માતા જે નાનપણથી ઉછેરીને મેટે કરે છે તથા પુત્ર પર ઘણું હેત રાખે છે તે તથા સ્ત્રી જે પતિ ઉપર ઘણે પ્રેમ રાખે છે અને નિરંતર સાથે રહે છે તે, સ્મશાન સુધી પણ વળાવવા આવતી નથી, પણ આટલેથીજ પાછી ફરે છે. ભાઈ. બાપ, મિત્ર જેઓ ઘણે સ્નેહ રાખનારા તેઓ પણ મસાણ સુધી આવીને પાછા ફરે છે. અને આ દેહ જે જન્મતાં જ આપણી સાથે આવે છે, જેણે કરેલાં સારાં માઠાં બધાં
“મેં કર્યો” એમ આપણે અભિમાન રાખીએ છીએ, તે દેહ પણ ચિતામાં રહી જાય છે. ત્યારે આપણી સાથે શું આવે છે? કેવલ પાપ અને પુન્ય બેજ.
પ્રાચીન કાળમાં એક કરે તો બીજાને પણ તેનું ફળ મળતું હતું. પણ આ કળિકાળમાં તે જે કંઈ કરે તેનું ફળ તેને પિતાને જ જોગવવું પડે છે. કેટલાક લેક કળિયુગને નિંદે છે, પણ હું કહું છું કે ઈશ્વરપ્રાપ્તિ માટે તે આ યુગ સૈથી વધારે સારે છે.' કેમકે હમણું કીર્તન માત્રથી પણ હરિ પ્રસન્ન થાય છે.
