________________
પણ કુટુંબને આ સજજડ વિરોધ હોય ત્યાં કેણુ સાધુ દીક્ષા આપવા તૈયાર થાય એટલે પિતાની મેળે સાધુ વેશ પહેરીને ચુનીલાલ ઝાંપડાની પોળના ઉપાશ્રયમાં રહ્યા અને છેવટે જંગમ યુગપ્રધાન સમા તે કાળના મહાપ્રભાવિક અને પરમ સાધુપુરુષ શ્રીમણિ - વિજયજી દાદાએ એમને લવારની પિળમાં સંધની હાજરીમાં ભાગવતી દીક્ષા આપી. તે યાદગાર દિવસ વિ. સં. ૧૯૩૪ ના જેઠ વદ બીજ, તે દિવસે ચુનીલાલ મુનિશ્રી સિદ્ધિવિજયજી બની ગયા. પૂ મણિવિજયજી દાદાના એ સૌથી નાના શિષ્ય.
તે વર્ષનું ચોમાસું સિદ્ધિવિજયજીએ પિતાના ગુરુ મણિવિજયજી દાદાની સાથે અમદાવાદમાં જ કર્યું. પરંતુ ચોમાસું પૂરું થયું, એટલામાં રાંદેરમાં મુનિશ્રી રત્નસાગરજી બીમાર થઈ ગયાના ખબર આવ્યા. મણિવિજયજી દાદા હતા તે માત્ર પંન્યાસ જ; પણ આખા. સંઘનું હિત એમના હૈયે વસેલું, અને સૌ કેઈની ચિંતા એ કર્યા કરતા. રત્નસાગરજીની માંદગીના સમાચારથી દાદા ચિંતામાં પડી ગયા; પણ માત્ર ચિંતા કરીને કે મેઢાની સહાનુભૂતિ દર્શાવીને બેસી રહે એવા એ પુરુષ ન હતા. એમણે તરત જ મુનિશ્રી સિદ્ધિવિજયજીને સુરત પહોંચીને મુનિશ્રી રત્નસાગરજીની સેવામાં હાજર થઈ જવાની આજ્ઞા ફરમાવી.
મુનિ સિદ્ધિવિજયજી તાજા જ દીક્ષિત, ગુરુ ઉપર એમને અપાર પ્રીતિ; અને ગુરુસેવાની પૂરેપૂરી તમન્ના. વળી મણિવિજયજી ! દાદાની ઉંમર પણ ૮૨-૮૩ વર્ષની; અને વૃદ્ધાવસ્થાને કારણે એમની કાયાને ડુંગર પણ ક્યારેક ક્યારેક ડેલ લાગતો હતો. આ પરિસ્થિતિમાં મુ. સિદ્ધિવિજયજીનું મન ગુરુજીના સાંનિધ્યને ત્યાગ કરવા કઈ રીતે ન માને, પણ ગુરુની આજ્ઞા થઈ, ત્યાં તે છેવટે નાશ ગુજામવચારવા અથવા રાશા જોવા, માનીને એને માથે ચઢાવવી જ રહી. મુનિ સિદ્ધિવિજયજી સત્વર સુરત શ્રીરત્નસાગરજીની સેવામાં પહોંચી ગયા અને એ મારું સુરત પાસે રાંદેરમાં
