________________
香
તે
ચાલીશેક સાધુઓનેા જ છે, એ બીના એમ બતાવે છે કે શિષ્યમેાહમાં ફસાયા ન હતા. એમને તે ફક્ત એટલાથી જ સ ંતાપ અને આનંદ થતા કે અમુક ભાઇ કે બહેનને ધમેધ થયા છે; ભલે પછી એ ગમે તેનાં શિષ્ય-શિષ્યા બને. શિષ્ય માટેની આવી નિરીહવૃત્તિ સાચે જ વિરલ ગણાય.
શિષ્યા પ્રત્યે વાત્સલ્ય પણ એમને બહુ. જે કાઈને અભ્યાસ કરવા હાય, એને માટે જોઇતી બધી જ સગવડની ચિંતા તેએ રાખે.
પેાતાના વનને તે એ પૂર્ણ સ્વાશ્રયી રાખવા જ પ્રયત્ન કરતા. અને તેટલી બીજાની આછી સેવા લેવી પડે, એ રીતે એમણે એમના જીવનને કેળવ્યુ હતું.
પેાતાના ગુરુને એ કદી પણુ ન વિસરી શકતા. ૧૯૯૫ની સાલમાં સાંદમાં પૂ. મણિવિજયજી દાદાની મૂર્તિનો પ્રતિષ્ઠા થઈ અને પૂ॰ બાપજી તે વખતે ન જઇ શકથા તો છેવટે બિમારી અને સખત તાપ હાવા છતાં વિહાર કરીને સાણંદ જઈને ગુરુમૂર્તિનાં દર્શન કર્યાં ત્યારે જ એમને સતાષ થયેા.
અને એક અજબ વાત તેા જીએઃ વીશેક વર્ષ પહેલાંની આ વાત છે. અમદાવાદના રાજમાર્ગ ઉપર એક વયેવૃદ્ધ સાધુ, ખાળ પા-પા-પગલી માંડે એમ, ઘેાડું થેાડું ચાલવાને પ્રયત્ન કરી રહ્યા છે. એમના દીલમાં ૮૫ વર્ષની જĚ ઉંમરે ગિરનાર અને શત્રુ ંજયનાં પહાડા ચઢીને ત્યાં બિરાજતા દેવાધિદેવનાં દર્શન કરવાના કાડ જાગે છે. એ પૂ॰ બાપજી, એ ઉ ંમરે ધામી ધીમી મજલ કાપીને, ડાળીની મદ લીધા વગર, એ બન્ને ગિરિરાજોની યાત્રા કરીને પાછા ફર્યાં, કાએ પાલીતાણામાં ચેમાસું કરવાનું સૂચન કર્યું તેા, આટલી ઉંમરે ગિર– રાજની સ્પના મુશ્કેલ અને તીભૂમિની આશાતતા થાય, એ માટે એમણે એને ઇનકાર કર્યાં. આટલી વૃદ્ધ ઉંમરે આટલી જાગૃતિ સૌ કાઇને નમન કરવા પ્રેરે એવી છે.
