________________
પદ્મપકારી શ્રીઅરિહંત
૧૬૭
કષાયાસકત ન અને, પણ ‘હું આત્મા છું, મધા જીવા મારા મિત્ર છે. મારા જ સારા-માઠાં કર્મોનાં ફળ હું ભેાગવી રહ્યો છું, મને કદી કાઈ જીવ પ્રત્યે દુર્ભાવ ન હો.’ એવા શુભ ભાવ અંગે પણ પૂર્વ ક્ષિતિજે પ્રગટતા પ્રભાકરની જેમ તેમના જીવન–બ્યામે સાકાર અને, એ એક પરમ કરુણાદૃષ્ટિ વડે જેઓ તીની સ્થાપના કરે છે, તે શ્રીતી કર પરમાત્મા પ્રત્યે આપણા હૈયામાં જે પરમ-પૂજ્યભાવ હાવા જોઇએ તે પ્રગટાવવાના પ્રયત્નમાં લાગી જવું જોઇએ. એવા પ્રયત્ન છે ? ના, નથી જ.
–અને જો હેત તે આજે આપણી ખુમારી જીદી હેાત, ત્યાગ માટેના આપણેા તલસાટ અને હાત, તપ માટેની આપણી તમન્ના નિરાળી હાત, શીલ કાજેને આપણા આગ્રહ અનુપમ હાત અને આપણા ભાવમાં ભવ ફેડવાની આગવી ઝલક હોત.
જગચિંતામણી એવા શ્રીજિનેશ્વર ભગવન્તને સમર્પિત થવાના આપણા મદોત્સાહ જ આપણા સસારમાં વ્યાપક બનતી જતી આધ્યાત્મિક મંદીનું સાચું કારણ છે. અને તેના ઉપરથી એ ફલિત થાય છે કે કલાલખાના સરખા સંસાર જ હજી સુધી આપણા હૃદયના પવિત્ર સિંહાસન ઉપર બેઠેલા છે. અન્યથા શ્રીઅરિહંત પરમાત્માની પ્રતિમાના દર્શન પછી આપણામાં અંશે પણ દૃષ્ટાભાવ જાગ્યા સિવાય રહે જ નહિ. આ લેાકને વિષે જેમના ઉપકારની કાઇ સીમા નથી, એવા શ્રીઅરિહંત પરમાત્મા તરફ આપણે જો મેહુ
