________________
(૨૦) પધારો હૃદય મંદિરિયે પધારે! હે પંચ પરમેષ્ઠિભગવંતે ! મુજ રંકના હદય-મંદિરિયે !
આપના પુનિત પગલાંની અપેક્ષામાં, મારી દુન્યવી સર્વ અપેક્ષાઓ શૂન્યવત્ બની ગઈ છે. એક દિવસ આપની પધરામણી અવશ્ય થવાની જ છે એવું સમજીને મેં આજ સુધી ખાલી રાખ્યું છે મુજ હૃદય-સિંહાસન, કારણ કે જે આપના સિવાય અન્ય કેઈને ત્યાં પધરાવી દઉં, તે મધરાતની કઈક મંગલ પળે આપ એકાએક પગલાં કરો ત્યારે શી દશા થાય મારી ?
આપના મંગલમય સંસ્મરણમાં લીન મારું શ્વાસોચ્છવાસનું સંગીત આપને સંભળાતું તે હશે જ, છતાં સંભળાતે નથી પદરવ આપને. તે એમ જ સૂચવે છે કે આપ નહિ, પરંતુ હું જ દૂર થયે છું આપનાથી. કારણ કે દુનિયામાં ડહાપણના દીવા સમાન લેખાતા પુરુષે તે એમ જ કહેતા આવ્યા છે અને આજે ય કહે છે કે ભગવાન કદી એના ભક્તથી દૂર થતા જ નથી.”
–તો પછી શું મેં જ આપને દૂર કર્યા? આંગણે
