________________
પાપકારી શ્રીઅરિહંત
૧૬૩
જીવને કે પદાર્થને કઢી પણ આઘાત ન પહોંચાડી શકે. કાણુ કે તેમ કરવા જતાં સર્વ પ્રથમ તેઓશ્રીને પેાતાના વિશ્વમય આત્માને આઘાત પહોંચાડવા પડે. એટલે શ્રીઅરિહંત પરમાત્મા સંસારમાં જ્યાં સુધી શ્રીતીથંકરપણે વિચરે છે ત્યાં સુધી સકલ જીવેાના શ્રયઃ સિવાયના બીજો કાઈ ભાવ તેઓશ્રીના પરમ વિશુદ્ધ આત્મામાં હાતા જ નથી. તે ભાવની સર્વોત્કૃષ્ટતામાંથી તીથ પ્રવર્તે છે અને ભવ્યજીવા અપ્રમત્તપણે સિદ્ધત્વની સાધના કરી શકે છે.
શ્રીઅરિહંત પરમાત્માને કરિપુઓના હણનારા તરીકે ઓળખવા-ઓળખાવવામાં આવે છે, તે તેમની ઓળખાણ માટે પૂરતું નથી. કારણ કે તેઓશ્રીના તી કર પરમાત્મા તરીકેના ચરમ ભવની પૂર્વેના ભવા દરમ્યાન ઉત્કૃષ્ટપણે ભાવેલી સર્વ જીવેાના કલ્યાણની પરમ ભાવનાના ચૈાગે ચરમભવમાં તેઓશ્રીનું આત્મવીય એવી અકળ ગતિએ ફ઼ારવા માંડે છે, કે વૃક્ષ પરથી ખરી પડતા પાકેલા કળાની જેમ તેઓશ્રીના આત્મપ્રદેશને વળગીને રહેલાં સઘળાં અવશિષ્ટ કર્યાં ટપાટપ ખરી પડવા માંડે છે.
ત્રણે ય લેાકના સર્વ જીવાના હૃદયમાં શ્રીઅરિહંત પરમાત્માનું પરમ આદરણીય સ્થાન હેાય છે, તેનુ' પણ મૂળ કારણ તા તેઓશ્રી ત્રણે ય જગતના સઘળા જીવાના કલ્યાણની એક માત્ર ભાવનાને અનેક જન્મા સુધી પેાતાના હૃદયમાં જાળવીને રાખે છે અને તેને દાન-શીલ-તપ અને ભાવ વડે નિત્ય ઉછેરે છે, તે છે.
