________________
વિશ્વમય જીવનને દાતા
૫૩
આત્મભાવનામાં પ્રેરક બનાવવાનો અને સહાયક બળ તરીકે ઉપગમાં લેવાને જ હેય.
મનના માળવાના ભેજ સરખે માનવી, શું પોતાના જ પ્રદેશમાં ગૂમ થઈ જાય? આત્મશાસનના સઘળા હકકો જેને મળેલા છે તે માનવી ઉપર શું અન્ય જડબળ શાસન ચલાવી શકે ?
પરંતુ માનવી સૂતે છે પિતાનામાં અને જાગતે છે પરાયામાં, તેનું આ પરિણામ છે. પિતાનું જે અખૂટધન છે તેને નહિ જાણતેનહિ ઓળખતો હેવાથી તે બહારની દુનિયાનાં જડદ્રવ્યને ધન સમજીને આલિંગવા દેડે છે. તેની આ દેટ આજની નથી, પરંતુ યુગયુગ પ્રાચીન છે. તેમાં તફાવત ફક્ત એટલો જ પડે છે કે ગઈ કાલ સુધી તે દેડતે હતે ખરે, પરંતુ પિતાનું સઘળું બળ તેમાં ન આપી દે, જ્યારે આજે તે સઘળી તાકાત આપીને દોડી રહ્યો છે. તે
માનવજીવનની આ ગંભીર વિષમતા ટાળવાના ધરખમ પ્રયત્ન આજે ય ચાલુ છે. તેમ છતાં તેમાં ખાસ નોંધપાત્ર ફેરફાર કળાતે નથી, એટલે એમ લાગે છે કે પ્રયત્નમાં જે પ્રાણુતનું અધિષ્ઠાપન થવું જોઈએ તે બરાબર રીતે થતું નથી. જૂના અને શરીરમાં ઘર કરી ગએલા લગભગ અસાધ્ય કળાતા વ્યાધિને દૂર કરવા માટે જેમ તેની સામે ઇલાજ પણ એવા જ આકરા અજમાવવા પડે, તેમ પડછાયામાં પિતાના જીવનના સુખને પકડવાના અવળા ક્રમમાં ઓતપ્રોત બનેલા માનવને, પુનઃ પિતાના મૌલિક સ્વરૂપમાં આણવા
