________________
૫૨
શ્રીનમસ્કાર નિષ્ઠ રહસ્યોને ખેલનારા દિવ્ય કિરણને પુંજ, માનવીના દુર્લક્ષ્યને કારણે જ સાવ અણુપીછો પડી રહ્યો છે.
આત્મ-રવિના તેજ-કિરણેના અજવાળે સંસારને સઘળે પાપ અંધકાર ખાળવા માટે કટિબદ્ધ થવાને બદલે, તે પાપમાં વધારો કરવાની અસતુપ્રવૃત્તિમાં સામેલ થવા જેટલે નીચે આજને માનવી શાથી ગમે ? એને કે એ ભયાનક ધક્કો માર્યો?
માનવી, એની મૌલિક મહાનતા ગૂમાવતે જાય છે તે હકીકત છે. જડ ઉપરને તેને પ્રભાવ ઓસરતો જાય છે, તેમાં કેઈને ય બેમત નથી. તેની ઈન્દ્રિયે તેના કાબુ તળે નથી, એમ રેજ બનતા ગુન્હાઓની નેંધ ઉપરથી પુરવાર થાય છે. આજે તેને ગમતા વિષયે ઉપરથી સ્પષ્ટ જોઈ શકાય છે કે મનને તેને રાજહંસ કાગડાની ચાલ ચાલી રહ્યો છે. અધમતાઘેર્યા વાતાવરણ વચ્ચે વસવાની તેની વૃત્તિ આપોઆપ કહી જાય છે તેના જીવનવ્યાપી અધમ સંદેશને ! આમ છતાં તેના અંતરાળે હજી પણ ઘણું પવિત્ર તત્ત્વ છૂપાયેલાં પડ્યાં છે. હજી સુધી તેને પ્રવર્તમાન સંગની ઝેરી હવા નથી સ્પશી, એટલે નિરાશ થવાનું કેઈ કારણ રહેતું નથી. ચિંતા ફક્ત એટલી રહે છે કે તે
જ્યારે પિતાના અંતરમાં આસન માંડીને બેસી શકશે ? . શબ્દ, રૂપ, રસ, ગંધ અને સ્પર્શમાં કેવળ જડ સુખાનુભવની વૃત્તિ, માણસને વાસ્તવિક રીતે ન હોય-ન હેવી જોઈએ. તેને ધર્મ ઈન્દ્રિયેના તે તે વિષયને
