________________
સારામાં સારો કીમિયા તે કામગરાપણું. જે કામચર ન હોય એને લેકે હોશે હોશે બેલાવે અને ચાહે. ચુનીલાલ પણ આખા કુટુંબમાં પ્રિય થઇ પડેલા. જેને કંઈ પણ કામ હોય એ તરત જ ચુનીલાલને 'સંભારે અને ચુનીલાલ પણ એ માટે ખડે પગે તૈયાર રહે.
પણ આમાં નવાઈની વાત એ હતી કે ચુનીલાલ કોઈ પણ કામમાં આવા ઓતપ્રોત બની જાય, પણ એમને અંતરંગ રસ તે વૈરાગ્યને જ. ઘરનું અને બહારનું બધું ય કામ કરે, પણ જાણે સદા જળકમળની જેમ નિર્લેપ જ. કામ પાર પાડવામાં એમની નિષ્ઠા પુરવાર થતી અને એનાથી અલિપ્ત રહેવામાં એમની વૈરાગ્યવૃત્તિ જણાઈ આવતી. આ રીતે એમના જીવનમાં કાર્યનિષ્ઠા અને વૈરાગ્ય - ભાવનાની ફૂલગૂંથણી થયેલી હતી. પરિણામે કોઈ પણ કાર્ય કર્યાનું ન તે એમને અભિમાન થતું કે ન તે કાઇની પ્રશંસા સાંભળીને તેઓ ફૂલાઈ જતા. મનને સમતાને પાઠ જાણે એમણે ઘરમાંથી જ - શીખવવા માંડ્યો હતે. મન આડું અવળું જવા માગે તે અંતરમાં . બેઠેલે વૈરાગ્ય એને સીધે માર્ગે રાખે. છે. નાનપણમાં એમણે અમદાવાદની વિદ્યાશાળામાં શ્રી સુબાજી રવચંદ જેચંદની પાસે ધાર્મિક અભ્યાસ કરેલો. શ્રી સુબાજી ભારે ધર્મપ્રેમી
અને સારા શ્રેતા લેખાતા. એ લગભગ ૩૦૦ વિદ્યાર્થીઓને ધાર્મિક : શીખવતા અને ધાર્મિક સંસ્કાર દઢ કરાવતા. ચુનીલાલની ધર્મ
શ્રદ્ધામાં સુબાજીના શિક્ષણનો પણ નોંધપાત્ર હિસ્સો હતો - ચુનીલાલ ૧૮-૨૦ વર્ષની ઉંમરના થયા અને સૌનાં માતાપિતાની જેમ, એમનાં માતાપિતાને પણ એમના લગ્નના લહાવા લેવાના મનોરથ થવા લાગ્યા. પણ ચુનીલાલનો આત્મા તે વૈરાગ્યને ચાહક હતે, એટલે એમનું મન સહજ રીતે લગ્નની દિશામાં કેવી રીતે - વળે ? માતાપિતા અને કુટુંબીઓને સંસાર ખપત હતા; વૈરાગી કે પુત્રને સંયમની તાલાવેલી લાગી હતી: એ બેનો નિકાલ કણ લાવે ? . યૌવનમાં ડગ માંડતી વીસેક વર્ષની વયે આ પ્રશ્ન ઉગ્ર બન્ય.
