________________
ર્યું. ભાગ્યયેાગે એ ચેમાસામાં જ (આસેા સુદિ ૮ મે) પૂ. મણિવિજય દાદા અમદાવાદમાં સવાસી થયા; અને મુ॰ સિદ્ધિવિજયજીના મનમાં ગુરુજીને અતિમ વિયેાગ, ગુરુ ગૌતમની જેમ અપાર વેદના જગાવી ગયા. એમની ગુરુસેવાની ભાવના અધૂરી જ રહી ગઈ. આમ છતાં અમદાવાદના ચાતુર્માંસ દરમ્યાન, દીક્ષા પછીના છ એક માસ જેટલા ટુંકા ગાળામાં, એમણે ગુરુજીની એવી સાચા દિલથી સે કરી હતી કે આખી જિંદગી ચાલે એવા ગુરુના આશીર્વાદ મળી ચૂકયા હતા અને મુનિ સિદ્ધિવિજયજીનું શિષ્યપણું સળ થયું હતું.
શ્રી રત્નસાગરજી મહારાજ કઈક આકરા સ્વભાવના અને એમાં લાંબા વખતની બિમારી; છતાં મુ॰ સિદ્ધિવિજયજીએ સમભાવ અને શાંતિપૂર્ણાંક સેવા કરીને એમનું દિલ જીતી લીધેલું તે એટલે સુધી કે, પછી કાઇ કાંઇ વાત કરવા આવતું તે રત્નસાગરજી મહારાજ એમને મુ॰ સિદ્ધિવિજય પાસે જ મેકલી આપતા. આ રીતે એમણે રત્નસાગરજી મ.ની આઠ વર્ષ સુધી ખડે પગે સેવા કરી અને તેએ એક આદર્શ વૈયાવચ્ચ કરનાર લેખાયા.
મૂળ સિદ્ધિવિજયજી સુરતમાં હતા એ દરમ્યાન ત્યાંના બીજા કાઇ ઉપાશ્રયમાં એક ખરતરગચ્છના મુનિ ખીમાર પડી ગયા. મહારાજશ્રીને આ વાતની ખબર પડી એટલે પછી એમના વૈયાવચ્ચપ્રિય આત્મા નિષ્ક્રિય ક્રમ રહે ? મુ॰ સિદ્ધિવિજજીએ એમની સેવાનું કા પણ ઉપાડી લીધું. એ રાજ સવા૨ે વ્યાખ્યાન વાંચે; પછી પેલા ખરતરગચ્છના મુનિ પાસે જાય, એમની સેવા કરે; એમને ગેાચરી વગેરે લાવી આપે; અને પછી ઉપાશ્રયે પાછા આવીને ખરે ખારે એકાસણું કરે. દેવુ ઉગ્ર તપશ્ચરણ !
પૂ. મણિવિજયજી દ્વાદા પાતાની વૃદ્ધ ઉંમર છતાં નવદીક્ષિત મુનિ સિદ્ધિવિજયજીને સુરત રત્નસાગરજીની સેવા માટે રવાના કરે અને મુ॰ સિદ્ધિવિજયજી પાતાની અનેક જવાબદારીઓ છતાં એક
