________________
૧ ૬ :
વ્યાપી રહી. મુનિજને તથા શ્રાદ્ધ વર્ગના મુખે ગ્લાન થવા લાગ્યા. અંતે તે પવિત્ર મૂર્તિ કરમાઈ અને માગશર વદ ૬ને દિવસે બપોરના ત્રણને વીશ મીનીટે આ અસ્થિર, ક્ષણેભંગુર, વિનશ્વર દેહને છોડી તેઓશ્રીને અમર આત્મા સાધુ સાધ્વીઓના એક બિજલ સમુદાયને શેકગ્રસ્ત દશામાં મુકી દેવલેકમાં ચાલ્યા ગયે. | મુનિરાજે નિરાશ ચહેરે સમીપના બીજા ઓરડામાં જઈને બેઠા શ્રાવક વર્ગ વાહત જેવો થયે. જાણે કે તેઓશ્રી યુગ વિદ્યાને અભ્યાસ કરતા નહેય, અપૂર્વ પ્રાણાયામ કરતા નહાય, મહાન સિદ્ધિને માટે કાયોત્સર્ગ કરતા નહેાય, તેમ તેમની કરમાયેલી પણ ભવ્ય મૂર્તિ ઉપરથી દેખનારને કલ્પનાઓ ઉઠતી હતી. ધીમા ધીમા પણ આર્તસ્વરે સંભળાવા લાગ્યા. ધર્મનું સ્થાન જે આનંદનું સ્થાન હતું તે અત્યારે શેક સ્થાન–શૂન્ય સ્થાન જેવું થઈ ગયું. અરેરે ! આજે મુનિઓનું વિશ્રામ વૃક્ષ ભાંગી ગયું. સાધુજનેને આધાર સ્તંભ તૂટી પડે, સદ્દગુણ રત્નને ઢગલો વેરાઈ ગયે. સકળ લોકને અનુગ્રહ કરનારા મહાત્માની જગતને પૂર્ણ બેટ પડી.
હવે અમને મિષ્ટ વચનેથી શાસ્ત્રને બોધ કેણ આપશે ? અમૃતતુલ્ય દેશનાની ધારાથી સમ્યકવરૂપ જલનું પાન હવે અમને કેણ કરાવશે? અસદમાશે પ્રવૃત્ત થયેલાને સન્માર્ગ કેણ બતાવશે? આજે જ અમારી અ૫ પુણ્યતા પ્રકટ થઈ કે જેથી દૈવે કરતલમાં પ્રાપ્ત થયેલું ગુરૂરત્ન છીનવી લીધું. હવે એવા દિવ્ય પુરૂષના દર્શન સ્વપ્નમાં પણ દુર્લભ થયાં; આવાં વચને મુનિઓ તથા શ્રાવકના મુખમાંથી મંદ સ્વરે નીકળતાં હતાં. આવાં દુઃશ્રવણ કમિશ્રિત વચને સિવાય બીજું કાંઈ ત્યાં સંભળાતું ન હતું; સૂર્ય પણ આ શોકમય દેખાવથી દિલગીર થયેલ હોય તેમ અસ્તાચાલ પર્વત પર ગયે. તરતજ આખા શહેરમાં આ દુઃખદાયક સમાચાર પ્રસર્યા. સધળા શ્રાવકેએ પિતાની દુકાને બંધ કરી. વળી તીર્થકર તથા ગણધર મહારાજના નિવાણુ સમયે પૂર્વે જેમ દેવે ભક્તિ કરતા હતા, તેમ શ્રાવકોએ પણ ભક્તિનાં સાધને એકઠાં કર્યા. સુંદર સેનેરી
