________________
હ
શ્રી દેવભક્તિમાળા પ્રકરણું तगराए इभ सुत्रो जाओ तं कम्म सेसयाउन दारिदम संपत्ती पुणो पुणो चित्तनिव्वेओ ॥ ६२ ॥ केवलि जोगे पुच्छा कहणे बोही तहेव संवेरो किं इत्थ मुचित्र मिहिं पेइयदव्वस्स बुढित्ति ॥ ६३ ॥
અર્થ: અનુક્રમે તે સંકાશ શ્રાવકને જીવ કેઈ નગરમાં એક શેઠને ઘરે પુત્રપણે ઉત્પન્ન થયે, ત્યાં પણ પૂર્વે બાંધેલ કર્મ શેષ રહેલ હેવાથી તેને દારિદ્રય, નિર્ધનતા અને વારંવાર ચિત્તને ખેદના કારણે પ્રાપ્ત થયા. એક વખતે તેને કેવળી ભગવંતને વેગ થયે અને તેણે તેને પિતાનાં દારિદ્રપણાનું કારણ પૂછયું. કેવળીભગવાને તેના પૂર્વભવનું વૃત્તાંત તેને કહી સંભળાવ્યું. તેથી તે સમક્તિ તેમજ સંવેગ પામ્યું. પછી તેણે ગુરૂને પૂછયું કે “હવે મારે શું કરવું ઉચિત છે?” ગુરૂમહારાજે કહ્યું કે “ચત્ય દ્રવ્યની વૃદ્ધિ કર.”
વિવેચન–આ સંકાશ નામના શ્રાવકને જીવ અનેક ભવમાં પર્યટન કરતા અકામ નિર્જરાના ચગે કાંઈક પુન્યની રાશિ વધવાથી કેઇ એક નગરમાં એક શેઠને ઘરે પુત્રપણે ઉત્પન્નથયે, પણ પૂર્વનું કર્મ હજી બાકી રહેવાથી પિતાનું તમામ ધન નષ્ટ થયું અને તે નિર્ધન દુઃખી થઈ ગયા. પછી કઈ શુભ કર્મના યોગે તેને કેવળી ગુરૂમહારાજને સમાગમ થતાં તેણે પિતાના પૂર્વભવનું વૃત્તાંત ગુરૂ મુખથી જાયું, અને દેવદ્રવ્યનાં વિનાશનું આવું નિકૃષ્ટ પરિણામ જાણી ગુરૂના કહેવાથી દેવદ્રવ્યની વૃદ્ધિ કરવા તરફ તેનું લક્ષ દેરાયું. એક બાજુ જેમ દેવ દ્રવ્યની વૃદ્ધિ કરવા લાગ્યું. તેમ બીજી બાજુ તેના પિતાનાં ધનની પણ વૃદ્ધિ થવા લાગી. છે ૬૨-૬૩
गासछायणमित्तं मुत्तं जं किंचि मज्झ तंसव्वं
चेझ्यदवं नेयं अभिग्गहो जावजीवाए ॥६४॥ · सुहभाव पवित्तीए संपत्ती भिग्गहमि निचलया चेइहर कारावण तत्थ सया भोग परिसुद्धी ॥ ६५ ॥ અર્થ–આ સંકાશ શ્રાવકે એ અભિગ્રહ લીધે કે “મારા
