________________
૪૩
આ સુદ ૧૧ ના દિસે બપોરના ૧૨ વાગે “જય જય નંદા, જય જય ભટ્ટા”ના પવિત્ર શબ્દ સાથે ઉદાસીન ચહેરે હજારે શ્રાવકે મહારાજશ્રીની માંડવી ઉપાડવાને અપૂર્વ લાભ લેવા લાગ્યા અને જે જગ્યા મહારાજશ્રીએ દશ દિવસ પૂર્વે જઈને નિર્ણય કરી રાખે હતે, તેજ જગ્યાએ મહારાજશ્રીના શબને આખા ગામમાં ફેરવી અગ્નિ સંસ્કાર માટે લઈ જવામાં આવ્યું હતું. સેની વલ્લભદાસ પ્રભુદાસભાઈએ મહારાજશ્રીના શબને સનારૂપાના કુલથી વધાવ્યા હતા, અને બીજાઓને પણ પિતા તરફથી વધાવવા આપ્યા હતા. વળી સંઘની ભક્તિ પણ સારી કરી હતી. આથી સંઘ તરફથી તેમને શાળ તથા પાઘડીની પહેરામણી કરવામાં આવી હતી. ગુરૂભક્ત સુરતનિવાસી શેઠ નાનચંદ કીકાભાઈએ પરમ ઉદાસ ચહેરે સુરતથી બારડેલીના સંઘ તરફથી લાવવામાં આવેલ કેવળ સુખડના લાકડાથી જ મહારાજશ્રીના શબને અગ્નિસંસ્કાર કર્યો. ગરીબ અનાથ લોકેને છુટથી દાન આપવામાં આવ્યું, મીઠાઈ પણ તે ગામમાં જેટલી મળી તેટલી બધી ખરીદી લઈ ગરીબને બહાળે હાથે આપવામાં આવી. ખેડાઢેરને ઘાસ ચારે છુટથી નાખવામાં આવ્યું હતું. આખા ગામમાં હડતાલ પાડવામાં આવી, મચ્છીમારની જાળ તથા કસાઈખાનાં બંધ કરાવવામાં આવ્યાં. જે સ્થળે મહારાજશ્રીના દેહને અગ્નિ સંસ્કાર કરવામાં આવ્યો હતો, તેજ જગ્યાએ એક સુંદર દેરી બનાવી તેની અંદર આચાર્યશ્રીના પગલાં પધરાવવાને નિર્ણય ગામના અગ્રેસર શ્રાવકોએ તેજ વખતે કરી ગુરૂભકિત બતાવી હતી. અગ્નિસંસ્કાર કર્યા પછી ચતુર્વિધ સંઘ ઉપાશ્રયે એકઠે મળે અને પ્રભુ પધરાવી પં. લાભવિજયજીએ પોતે બીમાર છતાં દેવવંદન કરાવ્યું. અને ગામમાં શાંતિ કરવા નિમિત્તે મેટી શાંતિ સંભળાવી. “સંતમહાત્માઓ પોતાના ભેગે પારકાનું દુઃખ દુર કરે છે,” આ નિયમને પિતે જાણે સાચે કરી બતાવતાં ન હોય તેમ મહારાજશ્રીના ઝેરી તાવને લીધે થયેલા મૃત્યુબાદ તે ગામમાં લગભગ બનેં મનુષ્યો તે તાવથી પીડાતા હતા, તેમાંથી એક પણ મનુષ્ય આ ઝેરી તાવના લેગમાં આવ્યું નહિ, ધીરે ધીરે બધાને સારું થઈ ગયું. અને આખા
