________________
શ્રી દેવભક્તિમાળા પ્રકરણ.
ને ૩પશ માdયાં છે सुक्काइय परिसुद्धे, सइलाभे कुणइ वाणिउ चिठं । एमेव य गीयथ्यो , आयं दटुं समायरइ ॥ ५२७॥
અર્થ–શ્રીમાન ધર્મદાસ ગણિ મહારાજ ઉપદેશમાલામાં જણાવે છે કે, દેશકાળના જાણકાર એવા જ્ઞાની ગુરૂએ વાણીઆની માફક લાભ હાની જેઈને પ્રવૃત્તિ કરવી. વાણીયે અનેક પ્રકારના કરિયાણું ભરીને દેશાવરમાં વેપાર માટે જાય છે, અને ત્યાં જઈને રાજાનું દાણ યથાર્થ ચુકવી લાભને માટે વેપાર કરે છે. જે તે ગામમાં પોતાનાં કરિયાણુને સારે લાભ મળે તે ત્યાં પડાવ કરે છે, અન્યથા ત્યાંથી ઉપાડીને લાભ માટે બીજા ગામમાં જાય છે. અને લાભ મળે તેજ વેપાર કરે છે. આ દષ્ટાંતની માફક દેશકાળના જાણકાર જ્ઞાની ગુરૂ પણ જે કામ કરવામાં તેઓને લાભ જણાય તે કામ કરવા તીર્થકરની આજ્ઞા લક્ષમાં રાખીને શિષ્યાદિને પ્રેરણા કરે છે. મતલબ કે જે કામ કરવામાં દેષ એ છે લાગતું હોય અને લાભ વધારે થતો હોય એમ પિતાને જણાય, તે તે મુજબ પિતે ચાલે અને શિષ્યને પણ તે મુજબ ચાલવા સૂચના કરે.
ચાલતા વિષમ કાળની અંદર તથા પ્રકારના સંઘયણના અભાવે તથા તેવા જ્ઞાની ગુરૂના અભાવે પ્રભુની આજ્ઞા મુજબ યથાર્થ ચાલવું તે ઘણું જ દુર્ઘટ છે છતાં પ્રભુની આજ્ઞા મુજબ ચાલવાની ભાવના રાખવામાં આવે તે પણ ઘણેજ લાભ થાય છે. વળી જે મહાત્માઓ પ્રભુની આજ્ઞા મુજબ ચાલે છે તેઓને ધન્ય છે “મારે કયારે તે દીવસ આવશે કે હું પણ પ્રભુની આજ્ઞા મુજબ ચાલીને મારા આ ત્માને કૃતાર્થ કરીશ.” એ મુજબ ગુણવાનના ગુણનું બહુમાન કરનાર અને પિતાનામાં લઘુતા જેનાર જે શુદ્ધ પ્રરૂપક હોય છે તે પણ કર્મની નિર્જરા કરે છે. પ્રભુની આજ્ઞા મુજબ જે માણસ ચાલી શકો નથી, પણ ચાલવાને ખપ કરે છે, તથા ગુણવાનના ગુણનું બહુમાન
