________________
૬
દેદા શાહ
વિમલથી માસીબાના પગ દાબવા બેસી ગઈ માસીબાએ કહ્યું: બેટી, હવે તારે સૂઈ જવું જોઈએ આજ તે તું નિરાંતે જમી પણ નથી.”
ના મા...હું પાદરમાં જ જમી હતી. સૂર્યાસ્તને તો વાસ હતી પણ ગામમાં દાખલ થયા પછી એટલે સમય ન મળે...'
તે તું ચેવિયાર કરે છે ? ” “હા મા...છ વર્ષની હતી ત્યારથી. ”
“ સારું...સારું...દીકરી, તારી ધર્મભાવના જોઈ મારા કઠે ટાઢક વળી. મારે દેદ પણ ચોવિહાર કરે છે બસ હવે તું જા હાલ્ય, હું જ તને તારો ઓરડે દેખાડું.”
ના બા, તમે સૂઈ રહો..મને મળી જશે.” કહી વિમલશ્રીએ માસીબાનાં પગ દાબવાનું ચાલુ રાખ્યું.
માસીબાએ સૂતાં સૂતાં વિમલશ્રીને હાથ પકડી લીધો અને કહ્યું : “વિમલ, તારા વિવેક અને વૃદ્ધ માવતર પ્રત્યેની મમતા જોઈને મને એમ જ થાય છે કે તારા જેવી દીકરીના મેળામાં માથું રાખીને મરવામાં પણ આનંદ મળે ! બેટી હવે બસ...બીજે પર તો પૂરું થવા આવ્યું હશે...”
“મા, એવું અમંગળ ન બોલે. તમારી છાયા વચ્ચે દશકે. નીકળી જાય તે મને ઘણું જાણવાનું મળે...”
ભાસીબા હસી પડ્યાં. તેમણે અતિ ભાવભર્યા સ્વરે કહ્યુંઃ “જે બેટી, એક વાત તને કહી દઉં. આમ તે તારાં સાસરીયાં ઘણું સુખી, આબરૂદાર અને જાતવાન ગણાયાં. પણ તારા સસરાના મૃત્યુ વખતે દેદની ઉમ્મર માંડ ત્રણ-ચાર વરસની હશે. ઘરમાં કઈ કરતા કોઈ કરવાવાળું નહિ. ધનધાન્ય સારી રીતે ભર્યું હતું. પણ દેખરેખ નહિ. અહીં એક પેઢી હતી. અને ત્રણ પેઢી બીજા ગામોમાં હતી. નીતિ અને પ્રમાણિકતાથી વેપાર ચાલતો હતો. ધીમે ધીમે બધું
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
WWW.jainelibrary.org
