________________
[ १२७] से भिक्खू वा० से जं० तंजहा-खंधंसि वा मंचंसि वा भालंसि वा पासा० हम्मि० अन्नयरंसि वा तहप्पगारंसि अंतलिक्खजायंसि, नन्नत्थ आगाढाणागाढेहिं कारणेहिं ठाणं वा नो चेहजा॥ से आहश्च चेइए सिया नो तत्थ सीओदगवियडेण वा २ हत्थाणि वा पायाणि वा अच्छीणिधा दंताणि वा मुह वा उच्छोलिज्ज वा, पहोइज्ज वा, नो तत्थ ऊसदं पकरेजा, तंजहा-उच्चारं वा पा० खे० सिं० वंतं वा पित्तं वा पूयं वा सोणिय वा अन्नयरं वा सरीरावयवं वा, केवली बूया आयाणमेयं, से तत्थ ऊसढं पगरेमाणे पयलिन्ज वा २, से तत्थ पयलमाणे वा पवडमाणे वा हत्थं वा जाव सीसं वा अन्नयरं वा कायंसि इंदियजालं लूसिज वा पाणिं ४ अभिहणिज वा नाव ववरोविज वा, अथ भिक्खूणं पुव्वोषट्ठा ४ जं तहप्पगारं उवस्सए अंतलिक्खजाए नो ठाणंसि वा ३ चेइज्जा ॥ (सू०६६)
તે ભિક્ષુ આ ઉપાશ્રય જાણે, કે તે એક થાંભાના ઉપર બનાવેલું મકાન છે, અથવા માંચડા ઉપર છે, અથવા માળા ઉપર છે, પ્રાસાદ તે બીજે મજલે મકાન આપ્યું છે, (પ્રાસાદ તે સારૂં પાકું મકાન બાંધ્યું હોય તે છે)–હમ્મતલતે યરાવાળું મકાન છે, આવા મકાનમાં બને ત્યાં સુધી સાધુએ નિવાસ ન કરે, પણ બીજા મકાનના અભાવે તેવું મકાન વાપરવું પડે તો શું કરવું તે કહે છે. ત્યાં ઠંડા પાણી વિગેરેથી હાથ ધુવે નહિ, તથા ત્યાં રહીને ટટ્ટી જવા વિગેરેની ક્રિયા ન કરે, કારણ કે કેવળી પ્રભુ તેમાં કર્મ બંધ અને સંયમની વિરાધના બતાવે છે, ત્યાં ત્યાગ કરતે પડી જાય, અને પડતાં હાથ પગ
