________________
[૧૭ી] संजयामेव परिकमिजा नो उज्जुयं गच्छिन्जा, तओ संजयामेव गामाणुगामं दूइ जिजा ॥ से भिक्खू वा० गामा० दुइन्जमाणे अंतरा से पाणाणि वा बी० हरि० उदए वा मट्टिआ वा अविद्धत्थे सइ परकमे जाव नो उज्जुयं गच्छिज्जा, तओ સંજય મામા દૂઝાઝા | (સૂ૦ ૨૨૪) : તે ભિક્ષુ બીજે ગામ જતાં મેઢા આગળ યુગમાત્ર (ચાર હાથે પ્રમાણ) ગાડાના ઉદ્ધિ (ધસરા) ના આકારે ભૂભાગ (જમીન) દેખતો ચાલે, ત્યાં માર્ગમાં ત્રસ જીવે જે પતંગ વિગેરે છે, તે પગને અડકીને અથવા પાદના તબીયા નીચે અડકીને નીકળે, તે તે જીવોની રક્ષા ખાતર શરીરમાં શક્તિ હોય ત્યાં સુધી બીજે માળે જવું, પણ બીજે રસ્તે કે જવાની શક્તિ ન હોય, તે તે રસ્તે જતાં જ્યારે તેવાં જતુઓ પગ પાસે આવે, ત્યારે ત્યાં પગ સંભાળીને મુકે કે તે ચગદાઈ ન જાય, એટલે જ્યારે સામે આવે ત્યારે તેને પગ સાથે અથડાવા દેવાં નહીં, પણ જે પગ નીચે દબાઈ જાય તેમ હોય તે નીચે દેખીને તે જગ્યાએ પગ ન મુકવો, અથવા પગની એડી મુકીને ચાલવું, અથવા પગ વોક કરીને ચાલવું, આ પ્રમાણે એક ગામથી બીજે ગામ જીવ જંતુની રક્ષા કરતાં જવું.
વળી સાધુને એક ગામથી બીજે ગામ જતાં માર્ગમાં નાના જીવ જંતુ બીજ હરિયાળી (લીલું ઘાસ) પાણું, માટી અથવા રસ્તો ન પડ્યો હોય, તે તેવા સીધા માગે ન જવું, પણ જીવ-જંતુ વિનાના તથા કાદવ માટી પાણી
