________________ | શ્રી શંખેશ્વર પાર્શ્વનાથાય નમઃ | પ્રકરણ-૯ કામરાગાસ્નેહરાગાવીષત્કરનિવારણી ! દૃષ્ટિરાગતુ પાપીયાનું દુરુચ્છેદઃ સતામપિ / વીતરાગસ્તોત્ર-૬, પ્રકાશ 10 શ્લોક ચોમાસુ રોગચાળો લઈને આવે, એવી રીતે અજ્ઞાન મોહલઈને આવે છે. મોહથી રાગ અને દ્વેષ પેદા થાય છે. અલબત્ત, કેટલીક બાબતોનું અજ્ઞાન હોય તોય આત્માને કોઈ નુકસાન થતું નથી. જેમ કે અમિતાભ બચ્ચન એક ફિલ્મમાં કામ કરવાના કેટલા પૈસા લે છે, એ કઈ રીતે ડાયલોગ યાદ રાખે છે? આ બધા અજ્ઞાનનું સમાધાન આપણને મરતાં સુધી ન મળે તો ચાલે, કિન્તુ એક અજ્ઞાનમાં મોટો પ્રૉબ્લેમ છે. એ અજ્ઞાન એટલે હું કોણ? મારું કોણ ? આમાં ‘હું એટલે આત્મા. એને બદલે આપણે હું એટલે શરીર સમજ્યા. જાણે ઇન્દ્રિય અને મન એટલે આપણે ! આખી વાત જ ખોટી સમજી બેઠા. મને દુઃખ ન થવું જોઈએ એટલે આપણે સમજી લીધું કે શરીરને, ઇન્દ્રિયને અને મનને દુઃખ ન થવું જોઈએ. શરીર, ઇન્દ્રિય અને મનને દુઃખ ન થાય એ માટે આપણે નક્કી કર્યું કે મારે એક ઘર જોઈશે. ઘર મને વરસાદ, તડકો, ઠંડી વગેરેથી બચાવશે. રહેવા માટે દસ બાય દસની રૂમ ઈનફ છે, પણ ઇન્દ્રિય તમને કહેશે ઘર વિશાળ હોવું જોઈએ, જેથી સંકડાશ ન લાગે. ઘર સીફેસવાળું હોવું જોઈએ જેથી હવા-ઉજાસ સરસ આવે. ઘરનો લુક પણ વૈભવશાળી જોઈએ, એવીએવી ડિમાન્ટ્સ ઇન્દ્રિય તરફથી આવી. શરીરની ડિમાન્ડ ભોજન છે. ભોજનમાં રોટલી આપો, ખીચડી આપો કંઈ પણ ચાલે. પણ ઇન્દ્રિય વચ્ચે આવીને કહેશે કે, “સાદી ખીચડી નહિ ચાલે, વઘારેલી જોઈશે. એમાં વિવિધ મસાલા નાખેલા હોવા જોઈએ.” આજકાલ એવા મસાલા આવ્યા છે કે એમાં નોનવેજ આવે. નૉનવેજ આવે તો ભલે આવે, મારી રસનેનિન્દ્રિય (જીભ)ને ચટાકા પડવા જોઈએ! એક જગાએ વાંચ્યું હતું કે એક અજૈન બહેન રક્ષાબંધનના અવસરે એના ભાઈને કહે છે કે, “ભાઈ ! તે આજ સુધી ઇન્દ્રિયબહેનને સાચવી છે, -- 11 -
