________________ મહારાજ અને એક શ્રાવક મળી ગયા. એ લોકો પણ સમજો કે અમદાવાદ જઈ રહ્યા હતા અને આ બે ભાઈઓ પણ અમદાવાદ જઈ રહ્યા હતા. આ પાંચ સાધુ અને એક શ્રાવકને જોઈને બંને ભાઈ ખુશ થઈ ગયા. સપૉઝ, તમે અત્યારે કહો કે, “સાહેબજી, અમે લોનાવાલા જઈએ છીએ.” હું કહ્યું કે, “ત્યાં લોનાવાલામાં બીજા મ. સા. છે...”તમે વિચારશો કે જો લોનાવાલામાં મ. સા. હોય તો આપણે ત્યાં જવું નથી. આ બંને ભાઈઓને સાધુ મળી ગયા તો ખુશ થઈ ગયા. પૈસા અને પ્રતિષ્ઠા ખોવાયાં એનું દુઃખ નથી, સાધુ મળી ગયા એનો આનંદ છે. બંનેએ રસ્તામાં ચાલવાનું શરૂ કર્યું. * આ સાધુ તો શિથિલાચારી લાગે છે! ચાલતાં-ચાલતાં પરસ્પરનો પરિચય થયો. બે ભાઈમાં એકનું નામ સુમતિ અને બીજાનું નામ નાગિલ છે. સુમતિ બાળજીવ છે, માત્ર બાહ્ય આડંબરથી ઇપ્રેસ થઈ જાય એવો છે. નાગિલ એને કહે છે, “આ મ. સા.ના આચાર સારા નથી, એમની સાથે રહીએ તો આપણને બહુ પાપ લાગે. મેં નેમિનાથ ભગવાન પાસે સાંભળ્યું છે કે આ પ્રકારના સાધુ અવંદનિક હોય છે. આપણે આ સાધુઓનો સંગ છોડી દઈએ, કેમ કે સાથે રહીએ તો એ સાધુઓ સાથે વાતો કરવી પડે, એમનો પરિચય કરવો પડે અને એમ કરતાં આપણામાં દોષો આવે. એ દોષો આવી જાય અને ભૂલેચૂકેય ક્યાંક એમની પ્રશંસા થઈ ગઈ તો ભારે પાપમાં પડી જઈશું.' સુમતિએ કહ્યું, ‘ભાઈ, નાગિલ! તું વક્રદૃષ્ટિએ દોષ જોનારો છે. મને તો આ સાધુઓ સાથે વાતો કરવી તથા ગમનવગેરે કરવું યોગ્ય લાગે છે.” નાગિલે જવાબ આપ્યો, ‘ભાઈ સુમતિ! હુંમનથી પણ સાધુના દોષને ગ્રહણ કરતો નથી, પરંતુ મેં તીર્થકરની પાસે કુશીલિયાને (શીલભ્રષ્ટને) નહિ જોવાનો નિશ્ચય કર્યો છે.” સુમતિ બોલ્યો, “ભાઈ, તું તો બુદ્ધિ વિનાનો લાગે છે. તારો એ તીર્થકર પણ એવો જ હશે કે જેણે તને આવો નિષેધ કરાવ્યો...” સુમતિ આગળ કાંઈ બોલે એ પહેલાં જ એના મુખ પર નાગિલે પોતાનો હાથ મૂકી દીધો અને કહ્યું કે, “હે બંધુ! સંસારના કારણરૂપ આવું જ 64 -
