________________
s3
મેરુપર્વત ઉપર જન્મઅભિષેક ન હતે. બાહ્ય અને અત્યંતર એમ બંને રીતે ક્ષત્રિયકુંડ નગર જાણે દેવનગર જેવું જ શેભાયમાન બની ગયું હતું.
જે દિવસથી કુમાર ગર્ભમાં આવ્યા, ત્યારથી જ મહારાજાના ભંડારમાં, રાજ્યમાં, સ્વજનેમાં તથા પરિજનમાં ઉત્તરોત્તર અત્યંત વૃદ્ધિ થવા લાગી હતી. એટલે માતાપિતાએ બારમા દિવસે સૌ સંબંધિઓને જમાડવાપૂર્વક પુત્રનું નામ વર્ધમાન કુમાર રાખ્યું.
બાળવયના પ્રભુને મિત્રો રમવા લઈ ગયા. દેવકમાં દેવેન્દ્રના મુખથી પ્રભુના અનંત બળની પ્રશંસાને સહન ન કરનાર એક દેવ નીચે આવી ભયંકર વિકરાળ સર્પનું રૂપ ધારણ કરી રમવાના ઝાડ ઉપર વીટળાઈ ગયે. અન્ય મિત્રો દૂર ભાગી ગયા. બાળ વર્ધમાન કુમારે તે નિર્ભયપણે સાપને મૂ ડ્રીથી પકડી દૂર ફેકી દીધો. ફરી બાળરુપ ધારણ કરી તે વર્ધમાન કુમાર સાથે રમવા લાગ્યા. જે જીતે તે હારેલાના ખભા ઉપર બેસે. તેમાં પિતે હાર્યો અને પ્રભુને ખભે બેસાડ્યા. દૈવિક શક્તિથી સાત તાડ જેટલું બિહામણું રૂપ પ્રભુને ડરાવવા કહ્યું : પ્રભુએ એને મસ્તક ઉપર એક જ મૂઠી મારતાં મચ્છરની જેમ દેવ સંકોચાઈ ગયે. પ્રભુ પ્રત્યેની અતુલ બળની શંકા દૂર થતાં પ્રભુના ચરણે નમ્યા. ઈન્દ્ર મહારાજાએ પ્રભુનું નામ શ્રમણ ભગવાન મહાવીર પાડયું.
૮ વર્ષની વય થતાં પ્રભુને માતાપિતા ભણાવવા માટે આડંબરપૂર્વક શાળાએ લઈ ગયા. ઈન્દ્ર મહારાજાએ જાતે આવી પ્રભુને પંડિતને સ્થાને બેસાડયા. પંડિતના મૂંઝવતા ગહન પ્રશ્નોના ઉત્તર બાળ વર્ધમાન કુમારે શીવ્રતાથી આવ્યા. સૌ મુગ્ધ થયા. પંડિત પણ વિસ્મય પામે. પ્રભુની જ્ઞાનશક્તિને અપૂર્વ મહિમા ફેલાય અને તેમાંથી જૈનન્દ્ર વ્યાકરણ આદિની રચના થઈ.
