________________
ઇંદ્રભૂતિને ગર્વ
૧૩૭ મહાસેનવન પાસે શ્રી મહાવીર સ્વામી આવી પહોંચ્યા. પૂર્વ દરવાજેથી સમસરણને વિશે પ્રભુએ પ્રવેશ કર્યો. સિંહાસનને પ્રદક્ષિણા કરી.
તીર્થને નમસ્કાર હો” એમ બેલી પૂર્વાભિમુખ સિંહાસન પર પ્રભુ બેઠા. બાકીની ત્રણ દિશાઓનાં સિંહાસને ઉપર દેએ શ્રી જિનેશ્વરનાં પ્રતિબિંબ રચ્યાં. તે પણ સાક્ષાત્ ભગવાનની જેમ શોભવા લાગ્યા. કવિની કલ્પનાદષ્ટિએ એમ કહી શકાય કે–ભગવાન એક રૂપવાળા હતા, છતાંય દાન, શીલ, તપ અને ભાવ-એમ ચારે પ્રકારના ધર્મને એક જ સાથે કહેવા માટે ચાર રૂપને ધારણ કરનારા થયા.
કેવળજ્ઞાનની પ્રાપ્તિ વડે ભગવાન તે હવે કૃતકૃત્ય બની ગયા હતા, છતાંય એમને પણ “તીર્થ પૂજય છે” એ ભાવ દર્શાવવા સિંહાસને બિરાજે તે પહેલાં-ગમો તિરથ બેલે છે.
પ્રભુ પ્રત્યેની ભક્તિના કારણે દેવે ગાયન, વાજિંત્રવાદન અને નૃત્ય કરવા લાગ્યા. કલ્પવૃક્ષનાં સુગંધી પુષ્પ પ્રભુના ચરણ પાસે મૂકવા લાગ્યા. ચારેય નિકાયના દેના હજારોની સંખ્યા ધરાવતા મણિરત્નના વિમાનની શ્રેણિઓ વડે આકાશ ભરાઈ જતાં એની શોભા કમળવન સમાન જણાતી હતી.
સિંહ અને હરણ, સર્પ અને મેર, બિલાડી અને ઉંદર ઈત્યાદિ પ્રાણુઓ પણ પરસ્પર જાતિવૈરને ત્યાગ કરી સમવસરણમાં પ્રભુની અમૃતવાણી સાંભળવા તલ્લીન થઈને બેઠાં-જાણે સર્વજીએ કર્મરૂપી શત્રુઓથી ભય પામી પ્રભુનું શરણ ગ્રહણ કરી લીધું ન હોય !
સુરેન્દ્રો અને અસુરેન્દ્રો પણ ત્રણ પ્રદક્ષિણાપૂર્વક શ્રી જિનેશ્વરને નમન કરી પિતા પોતાના ગ્ય સ્થાન પર બેઠા. પ્રભુની વાણું સાંભળવા ઉત્સુક બનેલ સભામાં વ્યાપેલ કલાહલને કેન્દ્ર શાંત કર્યો. એટલે શ્રી જિનેશ્વરે ભવ્ય અને સંતાપને હરનારી, અનેક લોકોના
