________________
૧૦૬
શ્રમણ ભગવાન શ્રી મહાવીર જીવન-દર્શન ન સમજતી. પૂર્વગ્નેહને જરાપણ ત્યાગ ન કરતી. તું ઘેર જા અને તારા ઈષ્ટ-કાર્યને સારી રીતે પરિપૂર્ણ કરી લે.”
આ પ્રમાણે ગોવાલણને સમજાવી, શેઠે તેને નવાં વ, ઉચિત અલંકારે અને કુમકુમાદિ વિલેપને આપ્યાં, પરમ હર્ષ પામતી ગોવાલણે વિવાહઉત્સવ ખૂબ જ સારી રીતે કર્યો. “લગ્નમહોત્સવ ખરેખર ખૂબ જ શેભાયુક્ત બન્ય” એ પ્રમાણે સૌ સ્વજને અને અન્ય લેકે પ્રશંસા કરવા લાગ્યા. આ સાંભળી શેવાળકુટુંબ વિચારવા લાગ્યું :
“અહો ! પરમ ઉપકારી તે આ મહાનુભાવ શ્રેષ્ટિ છે, જેણે આપણને વસ્ત્રાભૂષણે આપી, પ્રસંગની શોભા વધારી. એને બદલે આપણે કયી રીતે વાળી આપે ?”
ઘણે વિચાર કર્યા પછી ગોવાળે શેડને કંઈક આપવાનો નિર્ણય કર્યો. શરીર પુષ્ટ, લાંબી પૂંછડાથી શેભાયુક્ત, સુપ્રમાણ શરીર આકૃતિ અને સુંદર શિંગડાવાળા, શરદના ચંદ્ર સમાન ઉજજવળ કાંતિવાળા અને ત્રણ વર્ષની વય પામેલા કંબલ અને શંબલ નામના બે બળવાન બળદો લઈ શેઠને ઘેર ગયે અને શ્રેષ્ઠિને સમર્પણ કર્યા.
ચતુષ્પદ-પરિગ્રહને નિયમ હોવાથી શ્રેષ્ઠિએ તે બળદોને સ્વીકાર કર્યો નહિ. પણ વાળ પચ્ચખાણનું મહત્વ સમજતો ન હો, એટલે એણે તે નેહભાવ અને ઉપકારબુદ્ધિ વડે જ બને બાળવૃષભેને શેઠના આંગણે બાંધી દીધા અને એ પિતાના ઘેર ચાલ્યો ગયો.
હવે જિનદાસ શ્રેષ્ઠિ વિચાર કરવા લાગેઃ “અહો ! આ તે મહાન ધર્મસંકટ આવી પડ્યું ! આ બિચારાં બળદોને તજી દઈશ તે લેકે એમને હળ ઇત્યાદિકમાં ચલાવશે અથવા અન્ય રીતે દુઃખી કરશે. અને અહીં જે બાંધીએ તે એ નિષ્ણજન હોવાથી પાળવામાં બેદરકારી ઊભી થશે.”
પૂર્વે સાંભળેલ જિનવચનના પરિણામે જેનું હૃદય કરુણાભાવથી દયદ્ર હતું, એ જિનદાસે ઘણું મનોમંથન પછી બંને બાળવૃષભેને
