________________ પૂણતાઃ કાલ્પનિક ને વાસ્તવિક સાધુ કે શ્રાવક તે વિચારવા જ માંડે ને કે, મારાથી તો ગફલત થાય જ કેમ? પેલા ભાઈ પલંગમાં પડ્યા છે. ત્યાં શેઠ અને તેમના દીકરા વચ્ચે વાતચીત ચાલે છે. વાતચીત સાંજના ભજન અંગેની છે, એટલે પેલા ભાઈ કાન સરવા કરીને સાંભળે છે. વાતચીત ધીમે ધીમે થઈ રહી છે. દીકરે કહે છે : પૂરી, દાળ, ભાત બધું વધેલું છે; દાળ - ભાતને તે ગરમ કરી નખાશે. બીજું શું કરવું છે? શેઠ કહેઃ હલ ત્યારે ! પછી શેઠ બોલ્યા : બીજી કોઈ જરૂર નથી. પણ એ શબ્દ બહુ ધીમેથી બેલાયેલા હોઈ પેલા મહેમાનના કાનમાં ન પડયા. હલવો શબ્દ સાંભળીને એ તો ખુશ ખુશ થઈ ગયા. વાહ ! સાંજે હલ ખાવા મળશે ! હકીકતમાં શેઠ જે હલ ત્યારે બાલેલા, એને અર્થ હતો : ચલાવે ત્યારે એનાથી જ. હલ એટલે ચલાવે. કાઠિયાવાડી તળપદી આ બેલીને મમ પેલા મહેમાન ન સમજી શક્યા; ને હલ ખાવાની કલ્પનાથી ખુશ ખુશ થઈ ગયા. મહેમાન તે ચા-પાણી પીને ગામમાં એક-દોઢ કલાક ફરી પણ આવ્યા. પિટમાં જરા જગ્યા થાય તે હલવો ખાવાની મઝા આવે ને ! પણ સાંજે પૂરી –દાળભાત જ ભાણામાં જતાં પેલા આનંદના ફુગ્ગામાં ટાંચણી ઘોંચાઈ ગઈ! વિચારે છે કે, થોડી વાર પછી હલ આવશે. પણ હલ બન્યો જ હતો કયાં કે એમના ભાણામાં આવે?
