________________ 136 જ્ઞાનસાર પ્રવચનમાળા દેવે વિદ્ય રૂપે મુનિ પાસે આવે છે. કહે છે કે અમે આપના રોગને દૂર કરી દઈએ. મુનિવર હસતાં હસતાં કહે : મારા રોગ દૂર કરવાની તમારામાં શક્તિ હોય તે જરૂર તે માટે પ્રયત્ન કરે. પેલા દેવ કહે : અરે, ચપટી વગાડતાં દૂર કરી દઈએ. મનમાં વિચારવા લાગ્યા : ઈન્દ્ર તે માટી મેટી વાત કરતાં હતા, પણ આ મુનિવર તે રેગની દવા કરાવવા તૈયાર થઈ ગયા ! પણ એમની આ વિચારણા થોડી વારમાં જ આશ્ચર્ય માં ફેરવાઈ જાય છે. પોતે કહેલા વચનના મર્મને ઉદ્દઘાટિત કરતાં મુનિવર કહે છે : રોગ દૂર જરૂર કરવા છે. પણ એ આતમના, હે ! આ શરીરના નહિ. કર્મના રોગોને દૂર કરવાની શક્તિ તમારામાં છે? આ રેગ તે આવે ને જાય. પેલે રોગ-કમને જ તે !- અનાદિને છે. આ શરીરના રોગથી તે વળી કંઈ ગભરાવાનું હોય? થંકવાળી આંગળી જ્યાં અડે ત્યાં ત્યાં સોનાવરણી ચામડી થઈ જાય આવા લબ્ધિધારી મહાત્માની આ તે કેવી દેહ પરની વિરક્તતા ! પેલા દેવ તે આભા જ બની ગયા. ઓહ! આ તે મહામુનિવર છે. દેહાધ્યાસથી પર બનેલા. મુનિને ચરણે પડી બેલ્યાઃ મહાત્મન્ ! અમે તે બહુ વામણા છીએ; જ્યારે આપ તે મહાન પુરુષ છે. અમારી કેવી ધૃષ્ટતા કે, અમે આપની પરીક્ષા કરવા આવ્યા ! અમારા અપરાધોને ખમજે, હે મહામુનિ ! સનતુ કુમાર મુનિ પાસે લબ્ધિ હતી; ધૂંક અડે
