________________ કરુણાભીની આંખમાંથી... 167 પર તાળું લાગી ગયું સમજવાનું, ખાવા - પીવાનું બધું બંધ ! ફરી એ ગાંઠ છેડીને પછી ખાવા - પીવાનું ચાલુ કરવું. સાળવીએ વિચાર્યું? આમાં શું વાંધો છે? ગમે તેટલી વાર ખાવા –પીવાને વાંધો નથી; ફક્ત દેરીને ગાંઠ લગાવવાની અને છેડવાની પ્રક્રિયા કરવાની. એણે કહ્યું: પ્રભુ! આ નિયમ હું રાખીશ. મને નિયમ આપે. નિયમની મહત્તા સમજાવી ગુરુએ તેને અભિગ્રહ કરાવ્યા. ગુરુ મહારાજ અન્યત્ર વિહરવા લાગ્યા. સાળવી અભિગ્રહ પાળવા લાગ્યા. પણ એમાં એક દિવસ કસેટી થઈ. દેરીને “સરડકા ગાંઠને બદલે મડા ગાંઠ લાગી ગઈ! ઉકલી ઉકલે જ નહિ. ઘણી મહેનત કરી, પણ વ્યર્થ. અને આ બાજુ દારુ વગર નસ ખેંચાવા લાગી. ચેન પડે નહિ. સમય વીતતો ગયો, તેમ શરીરની હાલત ગંભીર બનવા માંડી. સગા - વહાલા ભેગા થઈ ગયા. એના સગા - વહાલા એટલે બધા ધર્મના ખ્યાલથી સે જોજન દૂર રહેલા. એ બધા કહેઃ હવે હમણું તે આ બધાને બાજુમાં મૂકે, પછી બધા વિચાર કરશું. પણ આ હતે મક્કમ માણસ. લીધી ટેકને પ્રાણ જાય તે પણ ન છોડનારે. એ કહે છેઃ મરવાનું તે છે જ એકવાર; અને એ રીતે મોતને ભેટવા તૈયાર થઈને બેઠે છું; પણ નિયમને તે સહેજે ખંડિત નહિ કરું. “પ્રાણ જાય અરુ નિયમ ન જાઈ! " પ્રાણ ભલે જાય, નિયમ ન ખંડા જોઈએ.
