________________ 104 જ્ઞાનસાર પ્રવચનમાળા આપને શું આપું ? બિચારો ! ખરા સમ્રાટને આ ખાટ સમ્રાટ કહે છેઃ માગે, માગે ! સંન્યાસી બાદશાહને કહે : સહેજ બાજુએ ખસ. આ સૂરજને તડકે આવતો'તો, તેને તું રોકી રહ્યો છે. હફાળા તડકાને આવવા દે ! બાદશાહ તે છક જ થઈ ગયે. કેણ કોને આપે? સંન્યાસી પાસે બાદશાહને આપી શકાય એવું ઘણું હતુંઃ શાન્તિ, પ્રસન્નતા, આનંદ. પણ બાદશાહ સંન્યાસીને શું આપી શકે ? બાદશાહ પાસે એવું કંઈ નથી, જેની સંન્યાસીને અપેક્ષા હોય. પહેલાંના શ્રાવકે પાસે દેવે આવતા ને કહેતા ? માગ, માગ, માગે તે આપુ ! ત્યારે એ ચુસ્ત શ્રાવકોને શું જવાબ રહેતે ? તમારે ગેખી નાખવા જેવું છે એ. તેઓ કહેતા : મારે કંઈ ન જોઈએ. મારી તો પ્રભુ પાસે એક જ પ્રાર્થના હોય છે કે મારે મોક્ષ જલ્દી થાવ. અને જ્યાં સુધી મોક્ષ ન મળે ત્યાં સુધી “ભવોભવ તુમ ચરણોની સેવા પ્રાપ્ત થાવ. આ સિવાય બીજી કઈ વસ્તુની મને ઈચ્છા નથી - અપેક્ષા નથી. પછી હું તમારી પાસે શું માગું ? ભગવાનના ઉપાસકમાં હોય છે આવી ખુમારી. એ દેવે પાસે દેડતે ન જાય, દેવે એની પાસે આવે. દેવા વિ ત નમસતિ, જસ્સ ધર્મે સયા મણે.” પૂર્ણતાના ચિન્તન દ્વારા આવી ખુમારીને પામે. ને આધ્યાત્મિક વિકાસના પંથે આગળ ધપો !
