________________ 72 જ્ઞાનસાર પ્રવચનમાળા ફરી ફરી ઈલાચિ ખેલ કયે જ જાય છે. છેલ્લી વાર દેરડા પર નાચતા ઈલાચિની દષ્ટિ ક્યાં પડે છે? બાજુના ઘરમાં વહરી રહેલા મુનિવર પર. રૂપ રૂપના અંબાર સમી નવયૌવના સ્ત્રી સુન્દર લાડુ વહેરાવવા આવે છે. ને નીચા નયન રાખી ઉભેલા મુનિવર ના પાડે છે. ઈલાચિ ત્યારે વિચાર છે જ્યાં આ મુનિવર ને ક્યાં હું? તૃષ્ણાને પેલે પાર - સામે છેડે પહોંચી ગયેલા મુનિવર ઉંચી આંખે સુંદરી સામું જોતાંય નથી. જ્યારે હું તૃષ્ણને દેરવ્યો ક્યાં ક્યાં પહોંચી ગયે! મેં ન જોયું માનાં આંસૂ સામે, ન જોયું પિતાની વેદના સામે, ન જોયું ઉંચા કુળની આબરૂ સામે. “ધન્ય ધન્ય આ જીવતર મુનિનું, ધન્ય જીવન આ નાર; હાજે મુજ સરખા કામીને, લાખ લાખ ધિક્કાર !" તૃષ્ણાએ - આસક્તિએ કરેલ પિતાની દુર્દશાનું ભાન થતાં જ ઈલાચિ શુભ ભાવનામાં આગળ વધ્યા. ને એ દેરડા પર જ એમને કેવળજ્ઞાન પ્રાપ્ત થઈ ગયું ! કાળું - જોળું હવેથી બંધ ને? આસક્તિ, વિષય વાસના, આ તૃષ્ણ પર તમને રેષ પ્રગટ છે? આસક્તિ પાપ બંધાવે, આસક્તિ કાળું ધળું કરાવે. અને પરિણામે દુઓની પરંપરા આવી રહે. જેને દુખે ખટકતા હોય એને આસક્તિ ન ખટકે એવું બને ખરું? કાળું - ઘેલું કરનારને ભાવમાં દુખ મળશે એ
