________________ ઊપેક્ષા જનની પુર્ણતાની ઘોડા ઘર આપણુ...! એક બારોટ બહુ સામાન્ય સ્થિતિને. માંડ માંડ ગુજારે ચલાવે. ત્રણ સાંધે ત્યાં તેર તૂટે એવી એની જીદગી. પણ વર્ષમાં બે-ત્રણ મહિના મઝા પડી જાય. જજમાનેને ત્યાં ફરવા જાય ત્યારે એ બે'ક મહિનામાં ખાવા-પીવાની મઝા આવે. રોજ શીરા–પૂરી ને લાડવાની ચકર્કચક્કા. થેડી દક્ષિણાય મળે, પણ એ એવી આછી પાતળી કે એના પર માંડ માંડ બીજા દશ મહિનાના રોટલા–દાણા નીકળે. એ એના ટારડા ઘોડા પર સવાર થઈને નીકળી પડે જજમાનેમાં, ત્યારે એને શીરા-પૂરી મળે, ને ઘેડાને ચણા ને લીલી ચંદી મળે. પણ એ બે મહિના પૂરા થાય ને ઘર ભણી ઘોડું વાળવું પડે, ત્યારે બારેટનું હૈયું વેદનાથી ભરાઈ જાય? બસ, આ દિવસે ગયા ! દુખના વખતે માણસને કેઈ ને સથવારે હુંફ આપનાર બની રહેતા હોય છે. બારોટ આ દુખના ટાણે બીજે કઈ સાથીદાર ન હોવાથી ઘડાને ઉદ્દેશીને થોડી વાતે કરી મનને હળવું બનાવે છે. ઘોડે ભલે ને ન સમજે, પણ બારેટનું મન તે હળવું થાય ને! એ કહે છેઃ ઘેડા ! હવે આપણું ઘર આવ્યું. હવે મારા શીરા-પૂરી ગયા, ને તારા ચણા ગયા ! તને લાફડા જેવું સૂકું ઘાસ મળશે અને મારે હવે ચોળા ખાવા પડશે. “ઘોડા ઘર આપણું, મને ચોળા ને તને લાકડા !"
