Supasnahachariyam Part 02

Author(s): Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown

Page 13

२८२
सुपासनाह-चरिअम्भिरमणीइवि पयपंती न दीसइ धोरियावि असमत्था । तत्तो सामत्थाओ वेल्लयगती मए नाया ॥९८॥ जंपइ राया सागर ! इत्थत्थे अत्थि कोवि सक्खीवि ?। सो भणइ सव्वभेयं जाणइ सामी ! कमलसिट्ठी।।९९॥ भगइ नरिंदो 'पुच्छह कमलं ति तए पुरावि भणियमिणं । किंतु स विमलस्स पिया तो दविणंजाइ तस्समिण।। तो भणइ सागरो देव ! एवमेयं, परं स सव्वंपि । जाणइ एयं किल धम्मिओ य ता सोच्चिय पमाण॥१०१॥ विमलो चिंतइ तमहं जइ अप्पमाणं भणेमि तो होमि । इण्हिपि हीणवाई मोणेणं चेव तो ठाई ॥१०२॥ हक्काराविय राया तो कमलं भणइ पणयवयणेहिं । तं मुणसि वइयरमिमं ता भणसु जहटियं सव्वं ॥१०३॥ तइ चिट्ठइ विवाओ एसो तो सोम! तुलसमो होउं । निद्धारेसु विवाय पुत्तपसूणंपि समचित्तो ॥१०४।। तो कमलेणं भणि सुणेउ देवो, सुरिंदकयसेवो । देवो मह सव्वन्नू गुरुणो तइलोकसिरमणिणो ॥१०॥ मुणिणो समतिणमणिणो, तो जइ अहमवितहं न जंपेमि । तो तेवि मए पागयजम्मि किजंति सकलंका॥ किश्च । निययकुलं सकलंकं कुणइ नरो कोवि अत्थलवलुद्धो । नरनाह ! असच्चेणं विसेसओ मुणियजिणधम्मो ॥ अह पुत्तमित्तकज्जे भणंति अलियंपि तंपिन हु जुत्तं । जेण फुडं सच्चसुवनयस्स एसेव कसवट्टो ॥१०८।। नहि परकज्जे कोवि हु पाय जाइ सयन्नओ अलियं । रागो वा दोसो वा तत्थ विसेसेण जं हेऊ ॥१०९।। किश्च। सव्वे जाया जाया सव्वे मित्ता य इत्थ संसारे । को तेसु पडिबंधो सुमुणियजिणधम्मसाराण ? ॥११०॥
रमण्या अपि पादपङ्क्तिर्न दृश्यते धुर्यावप्यसमौँ । ततः सामर्थ्याद वेष्टक [?] गन्त्री मया ज्ञाता ॥९८॥ जल्पति राजा सागर ! अत्रार्थेऽस्ति कोऽपि साक्ष्यपि । स भणति सर्वमेतज्जानाति स्वामिन् ! कमलश्रेष्ठी ॥९९।।
भणति नरेन्द्रः 'पृच्छ कमलं' इति त्वया पुरापि भाणतमिदम् ।
किन्तु स विमलस्य पिता ततो द्रविणं याति तस्येदम् ॥१०॥ ततो भणति सागरो देव ! एवमेतत् , परं स सर्वमपि । जानात्येतत् किल धार्मिकश्च तस्मात स एव प्रमाणम् ।। विमलश्चिन्तयति तमहं यद्यप्रमाणं भणेयं ततो भवेयम् । इदानीमपि हीनवादी मौनेनैव ततस्तिष्ठति ।।१०२।। हक्कारयित्वा राजा ततः कमलं भणति प्रणयवचनैः । त्वं जानासि व्यतिकरामिमं तस्माद्भण यथास्थितं सर्वम् ।। त्वयि तिष्ठते विवाद एष ततः सोम ! तुलासमो भूत्वा । निर्धारय विवादं पुत्र-पश्वोरपि समचित्तः ॥१०४॥ ततः कमलेन भणितं शृणोतु देवः, सुरेन्द्रकृतसेवः । देवो मम सर्वज्ञो गुरवस्त्रैलोक्यशिरोमणयः ॥१०॥ मुनयः समतृणमणयः, ततो यद्यहमवितथं न जल्पेयम् । ततस्तेऽपि मया प्राकृतजने क्रियेरन् सकलङ्काः ॥१०६॥ निजकुलं सकलकं करोति नरः कोऽप्यर्थलवलुब्धः । नरनाथ ! असत्येन विशेषतो ज्ञातजिनधर्मः ॥१०७॥ अथ पुत्रमित्वकार्ये भणन्त्यलीकमपि तदपि न खलु युक्तम् । येन स्फुटं सत्यसुवर्णस्यैष एव कषपट्टः ॥१०८॥ नहि परकार्ये कोऽपि खलु प्रायो जल्पति सकर्णकोऽलीकम् । रागो वा द्वेषो वा तत्र विशेषेण यद् हेतुः ॥१०९॥ सर्वे जाता जाताः सर्वे मित्राणि नात्र संसारे । कम्तेषु प्रतिबन्धः सुज्ञातजिनधर्मसाराणाम् ? ॥११०॥