________________
(૯૭) “હું ચાર છું.' રાણી બેલી કે- તું ભય પામીશ નહીં, પણ પ્રથમ તું મારી સાથે સંગમ કર.” પછી તું જોઈએ એટલું દ્રવ્ય ભંડારમાંથી લઈ જજે.” વંકચૂળે પૂછ્યું કે તું કેણુ છું?” તે બેલી કે-“હું રાજાની પટરાણી છું.” એટલે વંકચૂળે કહ્યું કે ત્યારે તે તું મારી માતા છે. તેથી તે ચાલી જા ને હું પણ જાઉં છું.” એવાં વચન તેના સાંભળીને રાણીએ પિતાના નખ વડે પિતાનું શરીર વિદારીને પિકાર કર્યો. એટલે રક્ષકે દેવ આવ્યા. તેણે વંકચૂળને પકડીને બાંધી લીધે. આ બધી હકીકત પ્રચ્છન્ન રહેલા રાજાએ જોઈ. તેણે વિચાર્યું કે અહે ! સીચરિત્ર કેવું અગમ્ય છે?” સવારે રક્ષકએ વંકચૂલને રાજા પાસે રજુ કર્યો. રાજાએ તેના બંધન છેડાવી નાખ્યા. વંકચૂળ રાજાને નમીને પાસે બેઠે. રાજાએ પૂછ્યું કે-“તું શા માટે રાજમહેલમાં પેઠે હતે ?” વંકચૂળે કહ્યું કે-ચેરી કરવા પિઠે હતા તેવામાં રાણુઓ દીઠે અને તેણે પિકાર કરવાથી રક્ષકએ આવીને મને પકડ્યો.” બીજી વાત ન કરવાથી રાજા તેના પર તુષ્ટમાન થયું અને પુત્ર કરીને રાખે. પછી રાજાએ રાણુને મારવાને હુકમ કર્યો. તેને વંકચૂળે બચાવી, મારવા ન દીધી. વંકચૂળ વિચારે છે કે-“ અહે ! મુનિએ આપેલો નિયમનું ફળ કેવું શ્રેષ્ઠ મળ્યું?'
અન્યદા રાજાએ તેને કેઈની સાથે યુદ્ધ કરવા મેકલ્ય. ત્યાં તેને ઘણું ગાઢ શપ્રહાર વાગ્યા. સેવકે તેને તે સ્થિતિમાં રાજા પાસે લઈ આવ્યા. રાજાએ ઘણું વૈદ્યોને બોલાવ્યા. તેમણે એકમતે કાગડાનું માંસ ઔષધરૂપે ખાવાનું કહ્યું. વંકચૂળને તેને ત્યાગ હોવાથી તેણે તે વાત સ્વીકારી નહીં. રાજાએ તેને
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
