________________
सा.पा.२७ उत्तराध्यन-२२ ॥था-४३ :
कुसीललिंगं इह धारइत्ता इसीझयं जीवीय बूहइत्ता असंजए संजयलप्पमाणे विणिधायमागच्छइ से चिरंपि ॥
पिण इहां तो रजोहरणादिक यतिनुं वेस लेणा । परंतु मुख बंधणा तो यतिका वेस:रुषीयां की धजा तो इहां नहि कही । तथा सुद्ध मुनीका अरु पसथ्थेका वेस एक सरीखा छे । सरधा तथा करणी में फेर छे । परंतु इम नती कह्या-मुनि का मुख बंध्या होय तथा पसथ्थे का मुख खुल्ला होय । एह तों मोटी भूल छे - जौणसे आषदे है - ए माहरो साध, एह माहरो पुज्य यती । साध एकेछ नाम अनेक छे । तीसनेतो एसी बात बणाइ-पिता अरु बाप दो बणाय है । अज्ञान ! तेरी महिमा का पार नही । एसी मोटी भूल छे.
અહીં તો રજોહરણ વગેરે યતિનો વેશ લેવો. પરંતુ મુખ બાંધવું તે યતિનો વેશ-ઋષિઓની ધજા તો અહીં કહી નથી. શુદ્ધ મુનિ અને પાસત્થાનો વેશ એક સરખો છે. શ્રદ્ધા તથા કરણીમાં ફરક છે. પરંતુ એમ નથી કહ્યું કે મુનિનું મોટું બાંધેલું હોય અને પાસત્થાનું મોઢું ખુલ્યું હોય. એ તો મોટી ભૂલ છે. જેઓ આ પ્રમાણે કહે છે, આ મારો સાધુ, આ મારો પૂજ્ય યતિ. સાધુ એક છે નામ અનેક છે. તેઓએ તો આવી વાત કરી - પિતા અને બાપ જુદા કરી લીધા છે. તે અજ્ઞાન ! તારી મહિમાનો પાર નથી. આવી મોટી ભૂલ છે. सा.५.२८ मरावती शत:-२ 6देश २ : .
तहारुवेहि कडाईहिं थेरेहिं सद्धिं विपुलं पव्वयं सणियं २ दुरुहइ मेहघणसन्निगासं देवसन्निवायं पुढवीसीलापट्टयं पडिलेहइ२त्ता उच्चारपासवणभूमी पडिलेहइश्त्ता २ दब्भसंथारयं संथरइश्त्ता पुरत्थाभिमुहे संपलियंकणिसन्ने करयलपरिग्गहियं दसनहं सिरसावत्तं मत्थए अंजलिं कटु एवं वयासी ननोत्थुणं अरिहंताणं भगवंताणं जाव संपत्ताणं ॥
इस पाठ को देख के एकके इम कहे छे - दोनो हाथ जोड के माथे को लगावे तो मुख खुला रहे । जेकर मुख ढांके तो मांथे अंजली न करी सके । एसी कुजुग्त करी मुख बंधणा थापे छ । उत्तर-तेहने पूछीए-इहां तो उच्चारवडीनीती, भूमी का देखीने पीछे संथारा करया ।
२६ * मोहपत्ती चर्चा
