________________
એક દિવસ આવ્યો. વૃદ્ધ માબાપને એણે ત્યાગ્યાં. ચિઠ્ઠી મૂકીને ચાલ્યો ગયો ! “આજ પછી હવે મારું મોં તમને જોવા નહિ મળે. હું ખૂબ સુખી જિંદગી જીવવા જઈ રહ્યો છું. તમે મને પાળ્યો-પોપ્યો તે બદલ ઉપકાર.” ચિઠ્ઠી વાંચતા જ માતાપિતા બેભાન થઈ જાય છે. ભાનમાં લાવનાર પૈસો તો અહીં છે જ નહિ. ભાનમાં લાવે ય કોણ? ગરીબની વહારે દોડે ય કોણ ? ઠંડો પવન દોડતો આવે છે. એમને જગાડે છે. જાગીને ય શું કરવાનું ? છાતી ફાટ રુદન કરે છે. હવે જીવવાનું કોની આશાએ ? કોના આધારે ? જીવીને કામ પણ શું છે ? દીકરો તો સુખી થયો ! છેલ્લી અંતરની આશિષ આપતાં માતાપિતા એસિડની બાટલી પી જાય છે. અને મૃત્યુને સ્વીકારે છે !
પ્રસંગ-૪ એક કોલેજ છે. સ્ત્રીમિત્રોને પોતાના પુરુષમિત્રો છે. પુરુષમિત્રોને પોતાનાં સ્ત્રીમિત્રો છે. એક સ્ત્રી અને એક પુરુષ સૌન્દર્ય અને સંપત્તિના આકર્ષણે પરસ્પર મોહાય છે. બેય પોતાના વડીલોને તિરસ્કારીને લગ્નગ્રંથિથી બંધાય છે. બેયનો સંસાર ચાલ્યો જાય છે. જેમ તેમ કરીને સ્તો.
વર્ષ ઉપર વર્ષ પસાર થાય છે. દશકા ઉપર બીજો દશકો ગયો.
સંપત્તિથી બેય સુખી છે. પણ એક વાતનું ભારે દુઃખ છે. બધાય સુખને ચિનગારી ચાંપે એવું.
હજી સુધી એક પણ બાળક થયું નથી.
મોટામોટા નિષ્ણાત ડૉક્ટરોની સલાહ લીધીજેણે જે કહ્યું તે કર્યું. પ્રિયતમાને બધું જ કરવાની પ્રિયતમે રજા આપી દીધી. “હાય વાસના !”
પ્રચંડ પુરુષાર્થ ખેલાઈ ગયો.
પણ છતાંય ધાર્યું ન થયું. બાળકનું મુખ જોવા ન જ મળ્યું. કાળા માથાનો માનવી હતાશ થાય છે.
કલ્પેલા સુખના અત્તરની બાટલીમાં વિષ્ટાનો લોચો પડે છે. લીલા-સૂકા સંસારમાં સળગતી દીવાસળી પડે છે.
'હજીય એક નાનકડો પ્રસંગ | બે લાખ રૂપિયાનું ભવ્ય મકાન છે. વેચવાનું છે. ઘરાક આવે છે. સોદો થઈ જાય છે. મકાનમાલિક બે લાખ રૂપિયાનો ચેક લઈ તિજોરીમાં મૂકે છે. રાત પડે છે. આગ લાગે છે. આઠ જ કલાકમાં આખું ય મકાન બળીને
૪ તે કર્મનું કમ્યુટર
