________________
૫૦
કરવા નગરની બહાર આવ્યા, પણ અભયારાણું માથું દુખવાનું બહાનું બતાવીને મહેલમાંજ રહી. પાછળ સુદર્શન શેઠ પણ રાજાની આજ્ઞા થવાથી દેવમંદિરમાં જઈ કાઉસ્સગ્ય ધ્યાને રહ્યા. પેલી પંડિતા દાસી હવે યુક્તિ કરીને એક યક્ષની પ્રતિમાને વાહનમાં બેસારીને દેવમંદિરે લઈ ગઈ અને પાછી વળતી વખતે કાઉસગ્નધ્યાને રહેલા શેઠને તે રથમાં બેસારીને મહેલમાં લાવી. એટલે અભયારણુએ કહ્યું “હે સુદર્શન ! મારી સાથે ભેગ ભગવ.” એમ વારંવાર કહેવા લાગી પણ સુદર્શન કંઈ બધે નહીં. ત્યારે છેવટે તેણુએ કહ્યું. “જો તું મહારું વચન નહિ માન્ય કરે તે હું ત્યારે પ્રાણ લઈશ.” છતાં પણ શેઠે તેણીનું વચન અંગીકાર કર્યું નહિ, તેથી રણુએ મહેટ સ્વરે બૂમ પાડી કે “ અરે કેઈ આવો ! આ દુષ્ટ અહિં હારું શીળ ભંગ કરવા આવ્યું છે! ” એટલે રાજપુરૂષો દોડી આવ્યા અને શ્રેષ્ઠીને રાજા પાસે લઈ ગયા. રાજાએ તેને પૂછવા માંડયું પણ પિષધને ભંગ થશે એવા ભયથી તેણે કંઈ ઉત્તર આપ્યો નહીં. તે ઉપરથી કેછે ભરાઈ રાજાએ તેને શૂળી ઉપર લઈ જવાની આજ્ઞા કરી. એટલે રાજપુરૂષ તેને ગામમાં ફેરવીને સ્મશાન ભૂમિ પ્રત્યે લઈ ગયા.
અહિ મનેરમા પિતાના સ્વામીનાથની આવી દશા જાણીને વિચારવા લાગી હારે ભર એમ કદાપિ કરે નહી.” એમ દઢ નિશ્ચય કરીને તે કાર્યોત્સર્ગ રહી. અને એમ અભિગ્રહ કર્યો કે “ જ્યારે મહારા ભર્તારનું વિક્ત નાશ થશે ત્યારે જ હું કયેસગ પારીશ.”
સ્મશાનભૂમિમાં સુદર્શન શેઠને શળિ ઉપર આપ્યા કે તુરતજ શાસન દેવતાએ શૂળીનું સુવર્ણનું સિંહાસન કરી ના
ખ્યું ! તે સાંભળીને રાજા ત્યાં આવ્યું. અને શ્રેષ્ઠીને સિંહાસન ઉપર બેઠેલે જોઈ તે ચમત્કાર પામ્યું. એટલે શાસન દેવીએ કહ્યું, “જે કે આ સુદર્શન શ્રેણીનું અશુભ ચિંતવશે, તેના હું પ્રાણ લઈશ, કારણ કે એ તે મહા શીળવાન છે.” પછી સુદર્શન શેઠને મહા