________________
૧૧૦
સમજાવ્યા છતાં તેઓની શીખામણની અવગણના કરી રાજા હયારૂઢ થયે અને મંત્રીઓએ વાર્યા છતાં આગળ ચાલ્ય.. સેવક જનેને દુ:ખ પ્રાપ્ત કરાવતો ધમ પુરૂષને વૈરાગ્ય પ્રાપ્ત કરાવતે, શેકાયુવડે ધોવાએલા નેત્રવાળી નારીઓથી જેવા
અને છત્ર ચામર તથા વાજિંત્રએ વર્જિત રાજા નગરની બહાર નંદનવનમાં ગયો.
એ સમયે બીજા ઉપાયને અભાવ થવાથી વિલંબ કરાવવા માટે ગજષ્ટિએ આગળ આવી વિજ્ઞપ્તિ કરી “હે સ્વામિન! જગત્મભુ દેવાધિદેવને અત્રે પ્રાસાદ છે, તેમની પ્રથમ પુષ્પ ચંદનાદિ વડે પૂજા કરો અને પછી તેજ સ્થળે અમિતતેજ નામે ગુરૂ છે તેમને વંદન કરે. જેથી આ લોક અને પરલોકને વિષે મંગલ થાય, - શ્રેષ્ટિનું અલંધ્ય વચન અને એ સર્વ ક્રિયાઓ પરભવને વિષે સંબલરૂપ થશે એમ ધારી, રાજા જિનપ્રાસાદમાં ગયો.
ત્યાં ભકિતપૂર્વક વંદન–નમસ્કાર પૂજા કરી બહાર નીકળી ગુરૂ મહારાજને વંદન કર્યું. તે સમયે ગુરૂ મહારાજે દેશના આપવી શરૂ કરી-- રાજન ! જન્મ જરા મૃત્યુરૂપ નીરે પૂર્ણ, આધિ
વ્યાધિરૂપ વડવાનળ યુક્ત અને રાગદ્વેષ થતા અજ્ઞાનરૂપ મહા મસ્યએ વ્યાપ્ત આ ભવસમુદ્ર દુસ્તર છે. તેને વિષે મનુષ્ય, તિઈંચ, નરક અને સ્વરૂપ ચાર ગતિ છે, જેને વિષે પડીને સર્વ છીએ અનંતવાર દુખે ભેગવ્યા છે. વળી તેમાં ક્રોધ, માન, માયા અને લેભરૂપ ચાર સર્ષ છે, જે સર્વ પ્રાણિને ડસીને ત્રાસ પમાડે છે. કહ્યું છે કે
कोहो पियं पणासेइ, माणो विणयनासणो; माया मित्ताणि नासेइ, लोहो सव्वविणासणो ॥१॥ ક્રોધ પ્રીતિને નાશ કરે છે, માન વિનયને નાશ કરે છે; માયા મિત્રાઈને નાશ કરે છે અને લેભ સર્વ વિનાશક છે.