________________
૧૧૨
કાળે રસ્તે જતાં મેઢ અવસ્થાને પ્રાપ્ત થયેલી તેણીને જોઈ સાથેના મિત્રને પૂછ્યુ ( આ કોણ છે ? ” તેણે કહ્યું હે પ્રભો! પૂર્વે તમે જે શ્રેષ્ટિની કન્યા સાથે લગ્ન કર્યું હતું તે તમારી ભાર્યાં છે.' એ સાંભળી તે સબંધી સ્મૃતિ થઇ અને વિચારવા લાગ્યા કે અહા મેં એની સાથે લગ્ન કરી એને કદના પમાડી; પુનઃ મિત્રને પુછ્યું • એ પ્રેાષિત કાંતાની જેમ કુત્સિત વસ્રવાળી અતિ દુ`લ અને મગલસૂચક વલયનેજ ધારણ કરનારી કેમ દેખાય છે ? તેણે કહ્યું રાજન્ ! શીલાભરણે ભૂષિત કુલસ્રીઆના એ ધમ છે કે પતિના વિરહે શૃંગારાદિ ધારણ ન કરે,' કહ્યું છે કે—
'
पादवा इव शुष्यन्ति, स्मराग्निज्वालिता अपि
शीलं मानं न मुञ्चन्ति सदाचाराः कुलाङ्गनाः સ્મરાગ્નિએ દહન કર્યાં છતાં વૃક્ષની જેમ સુકાય છે. પરંતુ સદાચારવાળી કુલાંગનાએ શીલના ત્યાગ કરતી નથી.
પછી રાજાએ તેણીને તેડવા માટે માણસ મેાકલ્યાં. તેમની સાથે તેના પિતાએ પ્રીતિપૂર્વક પેાતાની પુત્રીને મેાકલી, તે પણ રાજ્ય ભુવનમાં આવી શૃંગાર સજી સખીઓ સાથે વાસભુવનમાં બેઠી. તેના સ’ગમને વિષે ઊત્સુકતાને ધારણ કરનાર રાજા પણ સભા વિજ હષ સહીત ત્યાં ગયા. સમીપ આવતા ભારને જોઇ ઉભા થઇ રાણીએ વિનય પૂર્વક આદરસત્કાર આપ્યા. રાજાએ કહ્યું ‘ હે ભદ્રે ! આગ્રહપૂર્વક મે' લગ્ન કરી તને વિસરી મૂકી એ મારી ભૂલ માટે તારે ક્ષમા કરવી; ' એમ કહી રાજાએ તેને અત્યંત ખુશી કરી.
(
તેણીએ કહ્યું પ્રાણેશ ! સ` વિષયમાં સાવધાનતા ધારણ કરનાર તમને તા પ્રિયાથી વિસ્મૃતિ ન થાય, પરંતુ નિ:પુણ્ય સ્ત્રીઓને પેાતાના સ્વામીનું દન દુર્લભ હોય છે તેમ મારા અભાગ્યને લીધે આપને વિસ્તૃત થઇ. સ્વામીનાથ સ્નેહ પૂર્વક
