________________
“હે સ્વામિની ! હું આપને મહારાજા રામના આદેશથી સમેતશિખર તીથે લઈ જવા આળે છું માટે આપ આ રથમાં બિરાજમાન થાઓ.” એમ કહિને સીતાને રથને વિષે બેસારી તે એક ભયાનક અરણ્યને વિષે લઈ ગયે. ત્યાં તેણીને કહ્યું-હે સ્વામિની ! તમારા પતિએ તમને અહિં ત્યજી જવાનું મને કહ્યું છે; મને ધિક્કાર છે, પણ હું કિંકરજન શું કરું ? સ્વામીને આદેશ એટલે દુષ્કર છતાં પણ કરવો પડે છે. એ સાંભળીને સીતાને મૂછો આવી; રથમાં પડી ગઈ; કેટલીક વારે મૂછી પાછી વળી એટલે તે વિલાપ કરતી કરતી રામને ઉદ્દેશીને કહેવા લાગી. “હે સ્વામી ! જે આપને લોકાપવાદને ભય હતું, તો આપે ત્યાં લોકોની સમક્ષજ હારી પરીક્ષા કેમ ન કરાવી? એમ કર્યું હોત તો તે કુળને ઉચિતજ હતું; પણ આ તો તમે નિર્દય જનને વિષે અગ્રણી ગણાયા. કારણ કે તમે તમારી ગર્ભવતી પ્રિયાને વનને વિષે એકલા મૂકી, તો પણ હું તો પતિને લેશ પણ વિખૂકારી નહીં થાઉં. રામ અને લક્ષ્મણ ચિરકાળ પર્યત જયશાળી વર્તો.”
આ પ્રમાણે સીતાએ સેનાની સાથે સંદેશ મોકલ્યો અને તેને વિસર્જન કર્યો. તેની ચક્ષુઓ આંસુથી ભરાઈ ગઈ અને રડી પડે એ રીતે સીતાને મૂકીને પાછો વળે
હવે જાનકી પાછળ પિતાના કમને દેષ કાઢતી અહિં તહિં ભમવા લાગી. એવામાં ત્યાં વજજંઘ નામને પુંડરિકપુરને રાજા આવી ચઢ, તે તેને બહેન સમાન ગણી પોતાના નગરને વિષે લઈ ગયે. એવામાં સેનાની પાછો જઈ રામને મળી સીતાએ કહેવરાવેલાં વચને રામને કહેવા લાગ્યા. તે સાંભળી દીન બની જઈસીતાને વિગ ન સહન કરી શકવાથી તેણીને પાછી લઈ આવવાને રામ પોતે જાતે સેનાનીની સાથે વનમાં આવ્યા. ત્યાં બહુ શોધ કરી પણ જાનકી તેમને જડી નહીં. એટલે રામે કોઈ વ્યાઘ કે એવાં બીજા ક્રૂર પ્રાણીએ તેણીનું ભક્ષણ કરી નાખ્યું