________________
આપ્તવાણી-૧
૧૪૩
૧૪૪
આપ્તવાણી-૧
જાય. એવો શીલવાન કોઈક જ હોય. જગતના લોકોને મોજ-શોખ કરતી વખતે ભાન નથી હોતું કે આનું પેમેન્ટ કરવું પડશે. આ તો અણહક્કના મોજ-શોખ તે છેલ્લી ઘડીએય પેમેન્ટ કરવું પડે. આ તો સરળ માણસોને બહુ સારું હોય. આ જો કહીને જાય મરતી વખતે કે, “અમે જઈએ છીએ? તોય સારું, એની ગતિ ઊંચી જાય. ઊંચે હોદે જાય. બેભાનપણામાં મરે તો બેભાનમાં જાય, ગાયો-ભેંસોમાં જાય. જ્યારે હાર્ટફેઈલ થાય તેનું તો ઠેકાણું જ નહીં. અત્યારે તો રૌદ્રધ્યાન અને આર્તધ્યાન જ ફરી વળ્યાં છે. તેથી જીવવાનુંય મુશ્કેલ થઈ પડ્યું છે ને મરવાનું મુશ્કેલ થઈ પડ્યું છે. જવાનિયાં મરે તે રોદ્ર અને આર્તધ્યાનમાં મરે. હૈડિયાં મરે તો કલ્પાંતમાં, તે ભયંકર જોખમદારી લઈ લે છે. ખોરાક આજનો અપ્રમાણિકપણાનો. લૂગડાં-બૂગડાં બધુંય અપ્રમાણિકપણાનું, તે આર્ત અને રૌદ્ર ધ્યાનથી ભેગું કરેલું. તે મરે તોય બહુ ભોગવતાં મરે. પરમાણુએ પરમાણુ કેડીને જાય ને બહુ દુ:ખ હોય તો હાર્ટ ફેઈલ થઈને જાય ને પાછા આવતે ભવે કર્મો ભોગવવાં પડે. આ તો પરમાણુનું સાયન્સ છે ! વીતરાગનું સાયન્સ છે ! એમાં કોઈનુંય ચાલે તેમ નથી !!
આ તો પોતાના હિસાબની ફાટેલી સાડી સારી, પોતાની પ્રમાણિકતાની ખીચડી સારી એમ ભગવાને કહેલું. અપ્રમાણિકપણે મેળવે એ તો ખોટું જ ને ?
પૈડપણ આવે અને જવાનું થાય ત્યારે દારૂખાનું એકી સાથે ફૂટી જાય, પણ જ્ઞાન ના હોય તો પૈડપણ કાઢવું વસમું પડી જાય, પણ જ્ઞાન મજબૂત થઈ ગયેલું હોય તો જે જે દારૂખાનું ફૂટે તેની પ્રત્યે જ્ઞાતા-દ્રષ્ટા રહીને પોતાની ગુફામાં રહેવાય. અમારા જ્ઞાની છેલ્લા શ્વાસ લેતાં લેતાંય શું બોલે છે ખબર છે ? ‘આ ધોકડાના છેલ્લા શ્વાસને તમેય જુઓ છો ને હુંય જોઉં છું ! છેલ્લા શ્વાસનોય જ્ઞાતા-દ્રષ્ટા રહે ! બધાંયને દુકાન વહેલી-મોડી બંધ તો કરવી જ પડશે ને ? બધા જ જવા માટે તો આવે છે ને ? અરે, જન્મ્યો ત્યારથી જ ‘વે ટુ સ્મશાન’ શરૂ થઈ જાય છે. અલ્યા, તું ક્યાં ચાલ્યો ? સ્મશાન ભણી. અલ્યા, તું સ્મશાન ભણી જઈ રહ્યો છે ને રસ્તામાં ભજિયાં-બજિયાં શું ખાવા બેસી ગયો ! કંઈક તો વિચાર !
ક્ષણે ક્ષણે તું સ્મશાન ભણી જઈ રહ્યો છે ! વહેલે-મોડે છેલ્વે સ્ટેશને તે પહોંચવાનું જ છે ને તારે ! વહેલા-મોડાની નહીં પણ શાંતિપૂર્વક જાય એટલી આશા રખાય.
પૈડપણ આવે ત્યારે બધાંય દર્દોનું એક દર્દ થઈ જાય, તેની દવા જાણી લઈએ તો દર્દ ઊપડે ત્યારે લેવાય. આ તો છેલ્લું દર્દ તેડવા આવે.
જે દેહ કરમાઈ જાય, કહોવાઈ જાય, ગંધાઈ જાય, તેની તે શી પ્રીતિ ? આ તો ચામડીથી ઢાંકેલો માંસનો લોચો છે. આ દેહને રોજ નવડાવે-ધોવડાવે, ખવડાવે-પીવડાવે કેટલી બધી માવજત કરે પણ તેય છેલ્લે દગો દઈ જાય. આ દેહ જ સગો ના થાય તો બીજાનું તો કહેવું જ શું? આ દેહને પંપાળ પંપાળ કરે છે પણ જો તેમાંથી પરુ નીકળે તો ગમે ? જોવાનુંય ના ગમે, વૈરાગ્ય આવે. આ તો પરુ, રુધિર ને માંસના લોચા જ છે. અમને જ્ઞાની પુરુષને બધું જ ઉઘાડું દેખાય. જેમ છે તેમ દેખાય, તેથી વીતરાગ જ રહીએ. દેહ પર અનંત અવતાર રાગ કર્યો, તેનું ફળ જન્મ-મરણ આવ્યું. એક ફેર આત્માનો રાગી થા એટલે કે વીતરાગી થી તો અનંત અવતારનું સાટું વળી જશે.
દેહ તો કેવો હોવો જોઈએ ? જે દેહ મોક્ષનું સાધન થઈ પડે તેવો હોવો જોઈએ. ચરમ શરીર પ્રાપ્ત થવું જોઈએ.
આ દેહ તો પરમાણુઓનો બનેલો છે, બીજું કંઈ જ છે નહીં. જેવા પરમાણુઓનો સંગ તેવું દેહમાં અનુભવાય.
પશુ-પક્ષીઓ, વનસ્પતિઓ, બધા જ જીવો મનુષ્યો માટે જ જીવે છે અને મનુષ્યો પોતે પોતાના માટે જીવે છે. છતાંય ભગવાન કહે છે કે, મનુષ્ય દેહ દેવોને પણ દર્શન કરવા યોગ્ય છે ! સમજે તો કામ જ કાઢી નાખે !
મનુષ્ય દેહનું પ્રયોજન આખા જગતમાં કોને ખબર છે કે આ દેહ શાના માટે પ્રાપ્ત થયો છે ? દેહ જે પ્રાપ્ત થયો છે તે શા માટે ? એનું જ ભાન નથી. મજાબજા કરીશું, ભગવાનની ભક્તિ કરીશું, યોગ કરીશું, તપ કરીશું કે ત્યાગ
